Het is vreemd hoe een lichaam werkt. Om heel eerlijk te zijn hoor ik af en toe verbazingwekkende dingen dat een lichaam kan zoals voedsel verbranden in een cel, waarbij mitochondriën samen met een paar andere onderdelen in een cel (die zo klein zijn dat we ze niet kunnen zien met het blote oog) een soort mini-fabriekje zijn met de volledig functionerende logistiek eromheen. Als je echt diep na gaat denken over het waarom dan loop ik snel vast. Waarom een cel dat doet en waarom zo, kunnen we ons niet echt voorstellen. Of waarom een cel samen een cel is geworden… Het waarom is echter niet magisch of onvoorstelbaar, het waarom is er gewoon. Dingen doen wat dingen doen en dat antwoord is voor ons lineaire wezens vaak te beperkt. Wij kunnen net 3 dimensionaal denken, 4 dimensionaal rekenen, maar in ons voorstellingsvermogen zijn we geneigd te willen reiken naar nog meer dimensies. 2 Dimensionaal is per definitie niet genoeg, terwijl daar de meest eenvoudige verklaring vaak ligt.
Chris werd vorige week maandag wakker met rode vlekken in zijn gezicht. Dus dachten wij aan een één of andere kinderziekte. Tegenwoordig zijn er veel meer dan vroeger en de nieuwste zijn de vijfde en de zesde ziekte, ook wel de vlekkenziekte genoemd. Ik dacht dat dat ook het antwoord was, maar helaas was het wat gecompliceerder. Na een doktersbezoek en druppels tegen allergie, een jengelige wakkere nacht, twee brakke ouders en een mannetje dat helemaal rood uitgeslagen en opgezet de dag begon gingen we toch maar weer terug naar de dokter. En deze vertrouwde het niet helemaal dus stuurde ze hem naar spoedeisende hulp. Daar begon mijn trauma weer. De tweede week van zijn leventje liep ik met de super gozer ook daar in het ziekenhuis in dezelfde maxi-cosi en moest ik hem vast houden terwijl er lichaamsappen afgetapt werd. Ik kreeg het spaansbenauwd het idee alleen al dat we hier weer waren. Onze Chris had er niet zoveel last van, dat kun je ook zien op de foto’s. Want buiten de koorts en de vurige gloed had hij geen jeuk of voelde hij zich rot. Nou is dat zelden bij hem want Chris lacht bijna altijd (ik overdrijf niet). Dus ook zo in de behandelkamer. Alle kleertjes uit en meneer begint te spelen. Dokter erbij, die aanvankelijk niet helemaal leuk leek te zijn, maar daarna is die ook wel OK. Of bloed aftappen, dat natuurlijk erg rot was, want dat doet pijn en is vervelend, leverde een huilbui van 3 minuten op die perfect getroost kon worden door Martina. Chris is daarna ook gewoon weer de oude gelukkig.
Na een paar uur behandelkamer, een nieuw medicijn en een negatieve bloedtest was de boodschap dat hij waarschijnlijk een voedselallergie had. Dat hadden wij ook al bedacht. Alle maaltijden nagetrokken van de afgelopen dagen, waren we tot de conclusie gekomen dat paprika wellicht de boosdoener was geweest, maar zeker weten doe je dat pas als je dat een tweede keer weer probeert. Even nu maar niet overigens, dat komt wel een keertje in een vakantie. 2034 Lijkt wel een mooi jaar te worden daarvoor.
We hebben natuurlijk Anne Fleur nog van het Europreval allergie onderzoek. Ik denk dat het goed is haar te gaan bellen en hulp te vragen bij het uitzoeken van de allergie. De ervaring van dat onderzoek kan snel helpen. Maar het idee dat Chris dan weer naar ziekenhuizen moet, staat me in het geheel niet aan.
Wij zijn goede ouders denk ik zo, maar helaas geven we Chris geen goede huid mee. Martina is allergisch en overgevoelig voor bijvoorbeeld melkproducten en smaakversterkers, ik heb een zeer lage tolerantie voor zon. Mijn huid zet op en begint dan rood te ontsteken. In het meest erge geval zal Chris dus met een ijsje in de zonneschijn opzwellen tot een michellin mannetje. Ik hoop maar dat dat niet zal gaan gebeuren.
