Philippe, Author at Chris Abbing

Jaar 1.1 Shoppen

januari 18, 2009januari 18, 2009 Philippe Een reactie plaatsen

In januari is het vaak leuk shoppen. Da’s net zoiets als een auto kopen in december. Graag willen de autoverkopers nog een beetje omzet genereren en dus lijkt de gewiekstheid verder weg. Ik heb het zelf ook mogen meemaken, want geluk bij een ongeluk heb ik een goede leuke auto terug kunnen kopen met de veel te lage dagwaarde die ik voor de Renault terugkreeg. Met name vanwege het tijdstip van koop en het feit dat deze auto ‘al’ 21 dagen bij de handelaar stond, veel te lang natuurlijk.

(dit is een foto uit het tuincentrum in november)

Ik hou ervan om koopjes te jagen, of sterker nog, om het gevoel te krijgen dat ik iets erg goedkoop kan krijgen. De meeste zaken zoek ik over hetalgemeen goed uit, maar de factor tijd begint ook steeds vaker mee te spelen en dan moet je soms voor gemak gaan. Voor alles is een markt, altijd is er ergens wel een verkoper te vinden die dit gedeelte van de markt wil bespelen. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik sinds de geboorte van Chris nog niet met hem alleen de stad in ben geweest. Dat realseerde ik me overigens pas toen ik hem afgelopen vrijdag aan het inpakken was in een warme jas met wantjes en zijn muts met ‘young canadian’. Maar het maakt ook niet uit. Hij had een koootje dubbel gekregen dat geruild moest worden en ik wilde graag een mooie nette trui, waarmee ik kon uitstralen dat ik wel graag een jasje wilde aandoen, maar de anderen niet wilde laten schrikken; Mooie kraag om een overhemd met stropdas onder te doen, eigenlijk net te netjes.

Chris in de stad is zo gemakkelijk. Hij zit in zijn buggy en kijkt rond. Als hij even te lang op een plek staat dan gaat hij kletsen. de laatste dagen is dat met zijn hand de lucht in roepen ‘kijk’ of iets dat daarop lijkt. Dat vinden de meeste mensen erg schattig, iets dat hij niet begrijpt, want al die aandacht levert bij hem van die fronzen op. Maar per saldo is alles OK, het nooit te koud, het overal goed en duurt het ook bijna nooit te lang. Kortom: Hij heeft nu een Nijntje puzzel met 2,3,4 en 5 stukjes en een gele super auto. Die laatste heeft hij zelf uitgezocht, of beter gezegd, zelf uit een bak gegraaid toen ik niet keek. Dat was te schattig, ik moest hem kopen. En ik ben geslaagd bij de ANWB of all places. Die hadden een 2 voor 1 aanbieding en de truien hadden een exclusief allure. Goed voor de aankomende sollicitatiegesprekken.

jaar 1 maand 1 Duurzaamheid

januari 11, 2009januari 15, 2009 Philippe Een reactie plaatsen

koudefront 1

Toen Chrisje geboren werd sneeuwde het. De volgende dag was het al weer weg, maar het voelde wel speciaal. Ergens was mijn overtuiging vorig jaar dat de echte kou niet vaak meer voor zou komen vanwege het veranderende klimaat. De afgelopen dagen bewijzen natuurlijk het tegenovergestelde. Nederland staat weer op zijn kop. Schaatsen is geen sport meer die op binnenbanen plaatsvindt, maar een volkssport waar vrije dagen voor opgenomen wordt. Bij ons in Noorderplassen West zijn grote gebieden dichtgevroren, zodat er een redelijke afstand geschaatst kan worden. Dat merk je aan de hoeveelheid verkeer, de manier van parkeren en de vrijheden die mensen zich permitteren om hun geluk te verwezenlijken. Vlak bij het nog aan te leggen zonne-eiland is een kleine plas waar de mindere waaghalzen graag willen schaatsen. Maar vervelend genoeg is daar geen plek om je auto neer te zetten. De berm biedt uitkomst, maar als die vol is, dan gebeuren er rare dingen. Gisteren probeerde iemand de auto midden op de weg te parkeren, zijn kinderen uit te laden en toen ik duidelijk maakte dat ik er niet langs kon, kwam de bekende vinger te voorschijn. Hoe kon ik het ook in mijn hoofd halen om zijn geluk te bederven!? Toen achter me een rij van auto’s ontstond die begon te toeteren stapte de man boos in, een huilend kind achterlatend in de berm, startte de Ford explorer, en piepte weg, om hem 100 meter verderop glijdend in de berm te parkeren. Het was niet zo moeilijk, het duurde alleen even voordat hij na kon denken.

Nederlanders kunnen aan niets anders meer denken of over praten: Eindelijk weer een NK marathon schaatsen op natuurijs, auto’s starten niet meer door kapotte accu’s, de wegenwacht draait overuren, Limburgse watermeters vriezen kapot, ongelukken vanwege de gladheid, het ZOAB laat zijn deklaag los door de vorst, gevoelstemperatuur is een gewoon woord geworden, alhoewel he duidelijk is dat er geen elfstedentocht komt, spekuleert iedereen er over en wie gevallen is tijdens het schaatsen mag nog langer genieten van dit kadootje. Kortom: de kredietcrisis is verder weg dan ooit.

Vandaag zijn we met z’n drieën wezen wandelen. De plassen waren vol met allerlei recreanten. Ver de plas op zag je nog een paar doorgewinterde toerrijders. Het is een drukte van jewelste en we hebben alledrie onze ogen uitgekeken. Ook was er een wak vlak bij de kant waar alle lokale eenden, waterkippies en zwanen gebroederlijk en vredig in de kleine hoeveelheid water rondpoedelden, zonder ook maar 1 onvertogen woord of gebaar. Een voorbeeld voor de boze golf-rijders die scheldend hun familie naar het ijs drijven om daar GEZELLIG een zondagmiddag door te brengen.

sneeuw 2

Voor zo’n baby als Chris is alles nieuw. En dus ook leuk, want Chris vindt alles wel een beetje spannend en uitdagend. Alhoewel je wel kan zien dat hij erg gericht is op de reactie van Martina of mij. Geheel volgens het boekje merkt hij het nieuwe op en peilt hij heel snel onze reactie. Natuulijk lachen wij bij het meeste en dat Chris dan ook.

Ik heb nog een paar dromen op dit moment in mijn leven en één van de meest vergezochte is een windmolen park bezitten. Dat is ontstaan toen ik een jaar of 15 was en me steeds meer ging realiseren dat de wereld waarin wij leven niet altijd zo vrolijk en positief is. Het begon bij mij met nachtmerries over de bom. In de jaren 80 was de koude oorlog nog volop bezig en de angst reëel. Maar al snel realiseerde ik me dat ik daar niet zoveel aan kon doen. Ik had gedemonstreerd tegen Kalkar, op de Dam achterna gezeten door een hondekop op een paard alleen omdat ik dat paard een vriendelijk tikje tegen zijn onderlip gaf en had principieel gespijbeld voor de lokale bijeenkomst in Silvolde tegen kernwapens. Maar dat alles had niet gebaat en vanaf dat moment ging ik me drukker maken over het milieu. Zuinige brommers, auto’s die weinig diesel verbruikten, lagere snelheden, ecologisch verantwoordde houtkachels passeerden allemaal de revue. Dat alles met het idee in mijn achterhoofd dat ik denk dat we met z’n allen best ervoor kunnen gaan zorgen dat we van alternatieve energiebronnen gebruik kunnen gaan maken, zonder dat alles nu drastisch moet gaan veranderen. Ik weet niet of het de leeftijd is die ik nu heb, het feit dat ik getrouwd ben en een knulletje van 1 jaar onder mijn hoede heb, dat ik scheikunde geef aan VMBO leerlingen en ik het als een opdracht zie om hen een besef mee te geven dat ze na moeten gaan denken over hun keuzes op milieugebied, ik denk steeds vaker aan de keuzes die ik bijna kan maken. Ik zou heel graag een paar zonnecellen willen aanschaffen. Maar die krengen zijn toch nog best wel duur. Niet iets dat even snel aangeschaft kan worden door mij. Maar het idee dat ik tegen Chris kan zeggen dat ik die dingen voor hem gekocht heb, doet me wel wat. Nog mooier zou het zijn als er dan een kleine windmolen naast kan komen te staan en een systeem dat werkt op aardwarmte, maar dat mag niet van de gemeente Almere. Zelfs Jorritsma mag dat niet. Nou denk ik niet dat ik mijn leven lang in Almere blijf, dus zijn er wellicht kansen bij de volgende stap. Ik wil wel graag het goede voorbeeld aan Chris gaan geven, een duurzaam voorbeeld.

Jaar 1 Hoera 1 jaar!!!

januari 3, 2009januari 15, 2009 Philippe Een reactie plaatsen

Wat een drukte was het gisteren. Omdat Chris ook gedoopt werd, hadden we iedereen tegelijk uitgenodigd (niet slim, wel handig) en dat betekende een effectieve ruimte per persoon van 0,7 m2, inclusief faciliteiten. Hij is flink verwend, maar ik vraag me af wat daarvan blijft hangen bij hem. Gedurende de dag heb ik me geprobeerd in te leven in hoe hij het zou beleven, maar dat is niet gelukt. Continu nieuwe mensen die veel aandacht willen en leuk doen, kusjes, handjes, aaitjes, foto’s, lachen, schreeuwen, lopen, duwen, eten, drinken, bekend en onbekend, klein en groot,andere kinderen en natuurlijk kadootjes. Heeeeeel veeeel kado’s. Boekjes, DVD’s, veel auto’s (het is tenslotte een jongetje) en de meeste dingen maken geluid, want dat is de nieuwe trend. Maar wat aan kan, kan gelukkig ook uit.

Het mooiste moment wil ik met je delen. Tijdens het feestgewoel heeft Chris in zijn eentje een taartje zitten eten, helemaal voor zichzelf.

maand 12 Een natte Kerst

december 27, 2008februari 13, 2009 Philippe Een reactie plaatsen

Van de week bekroop mij de vraag of Chris nu een baby is of een peutertje? In mijn ogen is zijn steeds toenemende interesse in de buitenwereld en vooral de initiatieven die hij neemt om daar wat mee te gaan doen, een teken dat hij steeds meer een peutertje aan het worden is. Dat is ook steeds leuker aan het worden. ‘Kiekeboe’ is een spelletje dat hij ook al initieert door zijn hoofd af te wenden en in één keer op te kijken, hij brabbelt al steeds meer en probeert na te zeggen wat jij zegt (zijn nieuwste woord is sokken) en is zich ook steeds meer bewust van zijn eigen willetje dat graag wat anders wil dan wij. Helaas is dat gedeelte van mijn karakter toch sterk aanwezig. Hij kan zich vreselijk aanstellen als je iets van hem afpakt dat hij niet hebben mag, of ergens weg haalt waar hij niet mag zijn… drama’s. Maar ja, ‘nee’ zeggen en leren wat dat is hoort er ook bij.

Een baby met Kerst, uiteraard zijn eerste Kerst, leverde niet een ultiem kerstbomengevoel op. Martina had nog snel even een kleine kerstboom gekocht, leuk opgetuigd met allemaal lichtjes en ballen, een houten kerststalletje erbij, maar dat maakte voor Chris niet zoveel uit. Lichtjes vindt hij over het algemeen wel leuk, maar de boom was niet uitdagenend. En daarbij is Kerst voor een baby de zoveelste dag dat er gewoon gedaan moet worden wat er normaal ook gebeurt: Dus vroeg opstaan, flesje, boterham, spelen, even TV, fruithapje, slapen, spelen, even wandelen, spelen, weer fruit en koek, spelen, avondeten, TV, spelen en dan maar weer slapen. Het enige verschil is dat het avondeten bestond uit steengrillen waar Chris bij zit in zijn stoel en het allemaal bere interessant vindt. Daar hebben we het echt mee getroffen, geen gepiep of gedram, hij zit en blijft lekker zitten.

Tweede kerstdag kregen we een geweldig leuke uitnodiging: Een vriend van mij werkt op een zwembad en moest de waterkwaliteit controleren en zodoende kregen we met een klein groepje tweede-kerstdag-zwemmers het hele bad ter beschikking. Dat is een aparte ervaring kan ik je zeggen. Ik hou van zwemmen. Mijn vroegste jeugdherinneringen gaan over in de auto naar Aalten naar een zwembad daar. In de achterhoek waar ik groot geworden ben, zijn er niet zoveel overdekte zwembaden. Het blauwe meer (de plaatselijke zandafgraving) was in de zomer de plek, maar in de winter was die toch wat koud. Dus moest je plannen en met de auto naar een volgend dorp. Zaterdagochtend was het volgens mij. En op de terugreiseen appel, want van zwemmen krijg je enorme trek. Ik hou niet van appels, maar die appels waren lekker. Tegenwoordig hou ik nog steeds van zwemmen, maar kan ik zo slecht tegen die grote hoeveelheid mensen die dat ook leuk vinden. Ik wil ruimte om me heen en dat is niet snel meer te vinden. Dus zwem ik eigenlijk nooit meer. Daarom was dit voor mij ook superleuk. Geen overvolle whirlpool, een glijbaan zonder rij, een wedstrijdbad zonder golven, een stroombaan zonder botsende mensen en een Nijntje babybad zonder pissende babies. Nou ja, eentje dan, Chris. Die vindt zwemmen helemaal super. In zijn mama-en-ik zwemband kan hem weinig gebeuren en omdat Martina elke maandagochtend zwemmen gaat, is water ook een vriend van hem. Zoveel te zien, zoveel te doen, zoveel leuke dingen… je zou willen dat je weer baby was.

De bedoeling was dat we even een half uurtje zouden blijven, maar het werd 2 uur poedelen. D’r uit, d’r in, met en zonder Chris. Het was echt gezellig en leuk. Chris was doodop. De nieuwe tweedehandse autostoel zit prima en na 3 minuten gezingzang werd het stil op de achterbank.

Soms is hij al zo groot aan het worden. Als ik hem oppak en hem voor mijn neus op zijn benen zet, lijkt het alsof hij zo weg kan lopen en zijn eigen dingen gaat doen. En soms is het nog een kleine baby die met zijn giraffe lekker vertrouwt op wat jij bedacht hebt.

Maand 12 Talent

december 14, 2008januari 15, 2009 Philippe Een reactie plaatsen

Hebben jullie het ook zo druk de afgelopen weken. Ik spreek eigenlijk niemand anders meer dan drukke mensen die toe zijn aan de feestdagen. Daar zal de rust gevonden worden, daar zal de vrede zijn. Zelf merk ik dat ik bij het minste of geringste hoofdpijn krijg en eigenlijk de dingen die ik doe, routinematig aanpak. Zo nu ook met de presentaties voor ICT deze SE week. Ik had wacht dat het wel aardig zou worden, maar het loopt anders. Soms verbazen leerlingen me spontaan op het positieve vlak. Dan gebeuren er dingen die ik niet verwacht had, zoals ineens een vorm van inzet en intelligentie bij iemand die dit nog nooit heeft laten zien. Ik heb zo wel eens van die leerlingen die ineens in staat zijn om een reactievergelijking in detail goed te doen, terwijl ze een week ervoor niet eens het bestaan van afkortingen voor elementen wisten. Helaas is het vaak getriggerd door bijvoorbeeld ouders die met de juiste schoen een schop onder het edele achterwerk hebben gegeven. Maar nu bij de presentaties voor ICT GL (voor de duidelijkheid: Leerlingen doen een project, een gesimuleerde opdracht met alle facetten erbij, waarbij ze een eindresultaat aan mij presenteren) zie ik juweeltjes van vondsten. De bedoeling is dat ze aan het werk gaan met een database in acces, de koppeling vinden met excel en dan verschillende tabellen koppelen aan elkaar, zodanig dat er een inschrijf-boeking-factuur-systeem komt voor een camping. Nu moet je weten dat ik vrij weinig van databases weet, ik baal ervan, maar voor mij is dat totaal niet uitdagend op een bepaalde manier. Ik weet dus wel wat kan, maar vraag me niet precies hoe. Gedurende het project vragen de leerlingen me dat wel, maar dan is mijn antwoord ‘dat dat een goede vraag is’ en verwijs ik hen graag door naar allerlei trainingen, online hulp, elkaar en wat ook nog meer kan helpen. Maar elke vraag die gaat over ‘wat het doel is’ is er één die ik prima kan beantwoorden. De eisen zijn duidelijk en daardoor ook uitdagend. Meestal komen leerlingen een heel eind en als ze al kunnen importeren, een tabel aanmaken, tabellen kun koppelen en misschien al iets met queries dan is eigenlijk de examenstof ol gehaald. Maar het mooie is als ze iets maken dat ergens op slaat en werkt. Daar komt een andere manier van kijken om de hoek. Leerlingen die dat snappen en daarmee uit de voeten kunnen hebben naar mijn mening een vorm van talent. Laten we eerlijk zijn in de wereld van de ICT-er, er zijn niet zo bijster veel mensen en te vinden die het de moeite waard vinden om technische kennis te combineren met een vermogen om te denken als een klant. Maar zij die dat wel kunnen en dat ook nog eens kunnen uitleggen, kunnen volgens mij geld verdienen en moeten er zeker mee door. En de grote groep leerlingen die dit project afronden op basis van de exameneisen en een magere voldoende scoren, kunnen misschien beter op zoek naar een ander talent, als ze daar behoefte aan hebben. Of zullen in het gros van de middelmatigheid zweven tot hun 65ste. Maar daar ben ik ook niet te beroerd voor om dat tegen ze te zeggen. ‘Service van de zaak’ zeg maar.

Van een Baby van bijna 1 jaar oud mag je nog geen opkomende talenten verwachten denk ik zo. Wel checken we systematisch de intelligentie velden af, om te zien of er vorderingen te zien zijn. De gebieden zijn volgens Gardner: 1. verbaal/linguistische;2. logisch/mathematische;3. visueel/ruimtelijke;4· muzisch/ritmische;5· lichamelijk/kinesthetische;6· intrapersonale;7· interpersoonlijke;8· natuurgerichte;9· extistentiële. Het meest lastige is de testmethodes aanpassen aan de leeftijdsgroep, maar met een beetje creativiteit van onze kant lukt dat best. De belangrijkst vordering heb ik maar even op de foto gezet. Op het vijfde gebied is enorme vordering te zien en daar gaan we een nieuwe systematiek op los laten. Let ook op de details: Chris gebruikt zijn losse vingertjes om toetsen aan te slaan en dat heeft mijn vermoeden van talent bevestigd. Dat hij het nog leuk vindt, is op dit moment alleen maar fijn. Nu hoop ik dat hij snel de eerste intelligentie gaat ontwikkelen, want coachen kan ik wel, maar niet zo goed in brabbeltaal.