We moeten allemaal dingen doen waarvan we eigenlijk vinden dat hij niet leuk zijn. Zo word ik regelmatig geconfronteerd met het feit dat er boodschappen gedaan moeten worden, de wc vies is, het speelgoed van de kinderen overal en nergens te vinden is en het feit dat kleren zichzelf niet vanzelf wassen. De eerste stap in de oplossing is het constateren. Dat lijkt erg voor de hand liggend, maar ik kan nog periodes in mijn leven herinneren dat ik zonder veel moeite over deze problematiek heen kon kijken. Nu met twee kinderen die aan het opgroeien zijn is dat niet mogelijk meer. Toch ben ik de laatste tijd erg benieuwd naar het proces dat een mens moet doorlopen om ervoor te zorgen dat die wat vervelende klusjes binnen de discipline van het leven vallen. Het lijkt bij sommige mensen als vanzelf te gaan. Op die mensen ben ik dan ook jaloers. Maar zelden, als ik deze mensen vraag hoe dat dan zo gekomen is, is het antwoord dat het ook vanzelf gaat. Bijna iedereen die ik spreek doet de dingen omdat ze moeten en bijna niemand heeft er lol in om deze zaken uit te voeren. De beste voldoening kan gehaald worden uit het feit dat het heerlijk is om iets af te maken of om toe te werken naar een eindresultaat waar je zelf verantwoordelijk voor bent. Voor mezelf kan ik in ieder geval moet bekennen dat ik het tegenwoordig niet heel erg vind om aan te pakken, omdat ik weet dat ik het niet enkel en alleen voor mezelf doe en omdat ik het prettig vindt te leven op een plek die min of meer georganiseerd is.
Mijke is vorige maand één jaar oud geworden. Deze dame geeft al duidelijk aan wat ze wel en wat ze niet wil. Dat is vooral te merken als zij bijvoorbeeld een speeltje in haar handen heeft dat we afpakken bij het eten. Dan ontstaat er een hoop gekrijs en geschreeuw, ze doet haar buik helemaal omhoog en strekt zich aan alle kanten. Het is een pittige tante dan, heel anders dan Chris toentertijd. Chris kon het wel ergens niet mee eens zijn maar naar mijn weten was hij een stuk milder. Dat is tegenwoordig anders. Veel van de zaken die anders lopen dan hij dat wil, worden opgelost door een boos klein jongetje dat uit pure onmacht nep begint te huilen. Mijke begint dit gedrag al te herkennen en helaas ook al over te nemen. Maar dat is natuurlijk een aanknopingspunt om met Chris een gesprek te voeren. Hij is tenslotte de grote broer! Dat is een waarde die erg belangrijk voor hem is. Chris kun je altijd vragen om zijn zusje aan het lachen te maken. Hij gaat dan meteen een leuk dansje doen, of hij begint haar te kietelen, of kusjes en knuffels te geven. Het is overduidelijk dat hij daar goed in is en het wordt van alle kanten gewaardeerd. Volgens mij is dat het meest positieve scenario dat je maar kan bedenken. Overigens kan ik wel vertellen dat ik dat niet van tevoren had bedacht. Dit is de extra dimensie die je krijgt als je een gezinnetje hebt waarin interactie plaatsvindt. Het is misschien arrogant om te denken dat ik als ouder de meeste interactie met het kind zal hebben, maar in mijn verantwoordelijkheidsbesef is dat wel waar ik vanuit ga. En dus ben ik positief verbaasd over het feit dat mijn zoon zelf de juiste interactie opzoekt met zijn zus.
Ik weet zelf niet meer op welke leeftijd ik klusjes moest doen waar ik eigenlijk niet zo’n zin in had. Het zal vast en zeker begonnen zijn met het opruimen van het speelgoed en ik denk dat ik ook wel eens een keertje flink gehuild heb omdat ik dat niet wilde. Sterker nog: naar mijn weten ben ik altijd iemand geweest die het moeilijk te verkroppen vond dat er nog meer wensen in deze wereld waren dan alleen de mijne. Maar goed, uiteindelijk is in de loop der jaren mijn speelgoed wel vaker opgeruimd, heb ik geleerd dat je je schoenen in de gang moet zetten, kwam ik er achter dat koken ook leuke kanten kan hebben, bleek dat een vaatwasmachine een groot gedeelte van de afwas ellende overnam, ben ik nog steeds op zoek naar een robot stofzuiger die ook meteen de losliggende spulletjes op de juiste plaats neerlegt en hoop ik dat als ik zo mijn best blijft doen mijn kinderen herkennen dat ook de niet zo leuke dingen in het leven in eerste instantie gedaan moeten worden en in tweede instantie best aantrekkelijk gemaakt kunnen worden. Dat is wat ik in de klas ook altijd zeg tegen de kinderen. Als je iets moet doen dat je niet leuk vindt, probeer het dan leuk te maken. Dus als je saai woordjes moet gaan leren, gebruik dan online tools. Als je moet leren aan een toets, wissel dan samenvattingen van elkaar uit. Als je een duf werkstuk moet maken, zoek naar een uitdagingen en doe dat vooral met zijn tweeën of meer. Het regisseren van je eigen leven is een belangrijke les.
‘Onder druk wordt alles vloeibaar’. (Deze uitspraak is overigens niet natuurkundig verantwoord, de uitspraak had moeten zijn ‘ onder druk wordt alles vast’. Maar dat heeft te maken met de hoeveelheid druk die uitgeoefend wordt.) Chris heeft er veel behoefte aan een positieve benadering, maar daar is niet altijd tijd en mogelijkheid toe. Er zijn een aantal terugkerende patronen die hij continu laat zien. Één daarvan is aan het einde van de middag. Als hij dan even tv mag kijken, voordat we gaan eten, en hij moet dan aan tafel is er vaak geen land met hem te bezeilen. Hij kan zo boos worden op het feit dat de tv uit moet en hij aan tafel moet gaan zitten, dat hij niet alleen stampvoetend de verkeerde kant oploopt maar tegenwoordig ook lelijke dingen naar ons toe roept. De oplossing is trouwens erg kort en snel: hij gaat maar op de mat zitten huilen. En na even nagedacht hebben en de afspraak gemaakt hebben dat hij weer helemaal lief is, komt hij weer aan tafel. Het lijkt erop dat de lange adem en de consistente aanpak wel zin hebben bij hem, maar wat een lange adem moet je af en toe hebben …
De lessen van het leven zijn niet altijd even makkelijk. Langzaamaan is de weegschaal voor Chris nu een positieve bevestiging aan het worden, hij eet tenslotte ook veel beter. En waar het kleine jongetje van een paar jaar geleden directe feedback en resultaat nodig had, merk ik dat tegenwoordig er wat meer tijd tussen mag zitten.
