ik was alweer vergeten hoe dat moest met zo’n baby. Maar alles is tellen! Het begint natuurlijk met de voeding hoeveel, hoe vaak… Daarna zijn we natuurlijk erg geïnteresseerd in het poep en plasgedrag, dus luiers moeten nauwkeurig nagekeken worden of er druppeltjes vocht in te ontdekken zijn. En zeker als ze zo klein zijn is het missen van een voeding of het uitspugen van een hoeveelheid melk die ze binnen hebben gekregen nogal een halszaak. Wij hebben dan nog het gemak dat onze baby met flesvoeding wordt grootgebracht, een beetje in ieder geval wat er in gaat. Anders moet je na het voeden nog eens een keer de baby op de weegschaal leggen om dit te vergelijken met het gewicht voor het voeden.
Mijke is echt een in dikke poem aan het worden. Ze is nu bijna vijf maanden oud en weegt zes en een halve kilo. Het is bijna niet meer te vergelijken met dat kleine propje dat we in februar/maart in huis kregen. Enerzijds is dit ook wel weer prettig. Deze baby kan wat hebben en is niet zo kwetsbaar meer. Maar goed… Om de twee weken gaan we naar het consultatiebureau om haar te laten wegen en meten. Dan hebben we nog wat van die vragen waar je eigenlijk toch geen antwoord op kunt krijgen. En dan krijgen we te zien in een mooie groeicurve dat Mijke er heel mooi in het midden zit. Ik vind dat deze baby tegen het dikke aanzit, maar volgens de mevrouw van het consultatiebureau hoort dat bij baby’s van deze leeftijd. Ze doen tenslotte helemaal niets, een beetje voor zich uit te kirren en willen graag te eten krijgen. Daar word je tenslotte vanzelf dik van.
Het thema ‘dik en dun’ is wel actueel in huize Abbing. De perikelen met Chris spreken voor zich natuurlijk. De laatste uitspraak van de dokter was dat ‘hij nog moest zien of Chris zou gaan afvallen’. We mogen er geen druk op zetten en na een bepaalde tijd eten, gaat z’n eten in de prullenbak (groenafval natuurlijk, we zijn milieubewust). Dat laatste hebben we geweten. Twee dagen geleden wilde Chris weer eens niet eten. Dus zijn eten weg… Hij huilen, want dat was heel erg. ’s Avonds werd hij om een uurtje of 11 helemaal overstuur en nat bezweet wakker. Dat had hij een tijd geleden ook wel vaker. Hij is dan bijna niet wakker te krijgen en het lijkt wel of hij heel laag in zijn suiker zit. Met veel moeite krijgen we hem dan aanspreekbaar, laten hem wat drinken en eten en na verloop van tijd komt er dan weer een lachje, gelukkig. Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat dit gedrag komt door het weinige eten van hem, maar zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Het blijft een verzoeking met hem, maar ik weet het wel… als ik uitstraal dat ik het allemaal geen probleem vind, is het ook relaxed voor hem. Daarmee is het machtsmiddel eten weg, eten is tenslotte gezellig.
Tenminste… dat was het. Ik heb namelijk even een ander eetpatroon met andere voedingsmiddelen. Nadat ik 6 jaar geleden gestopt was met roken ben ik in no-time een kilo of 10 aangekomen. Daar hoefde ik niets voor te doen. In die tijd vond ik eigenlijk al dat ik wat zwaar aan het worden was, maar die extra kilo’s kon ik niet tegenhouden. Ik was nooit eerder gestopt met roken, dus wist ik ook niet wat ik kon verwachten. Maar dit verbaasde me wel.
Ik heb altijd een enorme fascinatie gehad voor die tell-sell dingen. De beloftes die de spullen meebrachten waren enorm. Zo ook met die fitness apparaten: 3 minuten stairmaster per dag en je verliest 10 kilo in 3 maanden, 3 minuten ab-pro en je krijgt een sixpack van een jonge god. Met weinig inspanning een maximaal resultaat, zou dat kunnen? Nog verder terug dan het stoppen met roken heb ik een Kettler stairmachine gekocht. Ik mijn oude Hilversum woning heb ik daar in tijden van geestelijke onrust redelijk wat afgestept. Een goede manier om frustraties weg te werken, stukken beter dan drank of andere ellende. Maar om eerlijk te zijn was dat niet een manier om spontaan 10 kg kwijt te raken. Ook de ab-pro die ik van marktplaats op de kop tikte deed niet wat de schreeuwende meneer op de TV beloofde. OK, wat werkte was dat deze manier van buikspieroefeningen minder belastend voor je rug was. Natuurlijk was het ook best goed, maar geen six pack, niet eens een four-pack. Tijdens het stoppen met roken hielpen deze hulpmiddelen overigens wel tegen de moeilijk bedwingbare behoeftes. Elke keer als het moeilijk werd … hop op de stairmaster. Leuke afleiding en doordat je moe werd en bezig was, was het allemaal stukken makkelijker. Het is een advies dat ik veel mensen geef die aan iets moeilijks willen beginnen of zijn begonnen. Juist op die momenten dat je alleen bent of dat er eigenlijk niemand is met wie je zou kunnen gaan praten, zijn die eenvoudige handelingen, die bijna hypnotiserende bewegingen een geweldige manier om afgeleid te worden van het onderwerp.
Nadat ik een paar weken geleden een pas gekocht overhemd aandeed en deze meteen strak stond bij mijn buik was voor mij de maat vol. De laatste jaren bestonden er uit dat ik mijn gewicht wat liet fluctueren tussen zo’n 2 kg meer of minder door wat meer of minder tussendoortjes te nemen. Ik kan je zeggen dat dat vrijsub optimaal is. Ik was het goed zat en net zoals ik ander beslissingen in mijn leven neem, besloot ik van de ene op de andere dag om het eens radicaal anders te gaan doen. Na een korte oriëntatie had ik besloten om met een eiwitrijk dieet te gaan beginnen, bestelde op internet een startpakket en drie dagen later veranderde ik mijn eetpatroon. Ik ben nu bijna vijf weken verder en heb zo’n 9 kg aan gewicht verloren. Zal het de midlife crisis zijn? Ik weet wel dat meespeelt dat ik zelf steeds meer een hekel begon te krijgen aan mezelf als ik in de spiegel keek. Het is een uitstraling die ik niet zo prettig vindt, een uitstraling waarvan ik vind dat hij niet bij me past. Dus ga ik ook nog eventjes door. Dit dieet is zeker niet zaligmakend. En ik zal het ook zeker niet adviseren aan anderen om dit zomaar te gaan doen. Het dieet is namelijk maar één kant van de zaak, de mentaliteit is de andere kant van de zaak. Ik weet van mezelf dat ik vrij aardig kan houden aan de doelen die ik mezelf stel. En een van de zaken die ik daarbij nodig heb is dat mijn leven dan niet te veel gaat veranderen. Dat klinkt misschien een beetje suf, maar de stelregel die ik altijd zoek is dat ik best mijn best wil doen, als ik per saldo maar hetzelfde kan blijven. Dus in plaats van vette tosti’s, eet ik nu nu een rijstwafel met een klein beetje smeerkaas. En in plaats van gebraden kippen brouw ik tegenwoordig een soepje van alleen groente’s. Het is allemaal nog steeds even lekker!
Voor Chris maakt het overigens niet zoveel uit. Ik had verwacht dat het wel een impact zou hebben op zijn eigen eetpatroon. Papa eet tenslotte niet meer, dat zou dus ook iets kunnen betekenen voor zijn eetpatroon. Maar hij heeft donders goed door dat wat hij eet en hij aan het doen is toch iets totaal anders is dan wat zijn papa en zijn mama doen. Ergens voel ik mezelf ook wel een zeurpiet. Op een bepaalde manier is er altijd wel iets aan de hand, te veel eten of te weinig eten, kinderen van tegenwoordig worden voortdurend geconfronteerd met de maximale gezondheidszorg. En ook bij Chris in de klas zitten nu al kinderen die een beetje mollig zijn. Ik weet niet wat prettiger is: dat magere scharminkel van ons of zo’n kindje wat de neiging heeft om lekker te eten. Ik weet wel dat ik zelf als kind altijd het eerste ben geweest en na mijn 25e de neiging had om het tweede te zijn… Het kan best zijn dat dit het voorland van Chris wordt.
