Hoeveel invloed je ook denkt te hebben binnen je eigen leven, als er iets gebeurt dat niet helemaal in je straatje past kost dat meer energie dan het ‘normale’. Laten we eerlijk zijn, dat is voor velen ook juist de drijfveer om een leuk leven te leiden en voor anderen juist de reden om deuren en ramen te sluiten om de invloeden zoveel mogelijk buiten te houden. Wat voor een typ ben jij eigenlijk? Ben je de regisseur die aan de hand van een strak scenario de regie houdt over zowel decor als medespelers, of laat je elk idee zoveel mogelijk abstact vorm krijgen? Van beide kanten kun je het positieve en het negatieve benadrukken en de waarheid ligt als zo vaak in het midden. Een goede regisseur leert te luisteren naar zijn medespelers als hij een voorstel doet dat niet volledig aansluit en probeert daarbij tekst en scenery aan te passen aan de nieuw verworven bladzijde in het scenario. De balans is de duidelijkheid van de regisseur en de manier waarop hij luistert naar alles wat om hem heen gebeurt. De kracht is de durf om ergens voor te staan en het gesprek aan te gaan. Het risico is de arrogantie en het doordrukken. Naarmate je bedrevener wordt in het regisseren, dan leer je vertrouwen op je vaardigheid om het spel weer op te pakken, als je de creativiteit de ruimte hebt gegeven en de spelers hun gang hebt laten gaan. Dat laatste is erg belangrijk om te doorgronden. Een regisseur is iemand die het einde van het stuk in de gaten heeft en het verloop van het spel bespeelt en bepaald. Maar de anderen maken een toneelstuk volwaardig, een monoloog is zelden de moeite waard om lang naar te luisteren. Het vertrouwen dat het een goede kant op gaat, omdat jij zelf er bij bent, levert de kracht op om verder te gaan, hoeveel invloed andere spelers ook hebben.
Deze week mag Chris twee hele dagen naar de dagopvang. Afgelopen dinsdag was de eerste dag. Toen ik hem ophaalde lag hij en een hangmand naar boven te staren. Ik kreeg geen lachje, geen geluidje. Hij was er even niet, zo het leek. De juffrouwen vertelden dat hij erg onrustig was geweest en weinig had geslapen. Ik herkende mezelf direct: Het apatische van het niet slapen zat in zijn ogen, het wezenloze van het gebrek aan richting. Ik pakte hem op en probeerde de vertrouwde vader uit te hangen, maar daar was geen ruimte voor. Hij staarde naar het duidelijkste licht en gaf geen krimp. Pas in de auto begon de eerste huil en ik kan je vertellen dat die prettig was. De apathie baarde me zorgen.
Hij sliep als 10 rozen die nacht. De eerste lach kwam na de eerst volgende voeding. En hij sliep die nacht 6,5 uur achter elkaar. Dat was het langst van zijn leven.
Vandaag was zijn tweede dag en zoals altijd was de tweede iets beter dan de eerste. De energie die het hem kostte op de eerste dag, was vandaag iets gereduceerd. Toen ik hem ophaalde kwam de eerste lach toen ik hem in zijn wipper bekeek en iets tegen de juffrouw zei. Hij zei nog net geen “papa”, maar zo voelde het wel. Op de arm werd hij meteen weer erg moe. Maar hij had weer erg weinig geslapen, zo bleek. Eenmaal thuisgekomen kwam een onbedwingbare huilbui van een uur, die niet te stoppen was door een vertrouwd persoon, een beetje warme voeding, een liefdevolle knuffel of wat dan ook. De spanning moest er gewoon uit. Het is ook wat om een hele dag tussen 15 gillende kinderen te zitten die continu door elkaar heen bewegen. Ik moet er zelf niet aan denken. Vooral niet als je niks kan behalve zitten of liggen, lachen of huilen. Het is oneerlijk verdeeld in deze wereld.
