Het kriebelt al weer een beetje. De laatste CD die we uitgebracht hebben stamt uit 2002 en dat is dit jaar 6 jaar geleden. De tussentijd manifesteert zich door rust op mijn front, Martina is in mijn leven gekomen. Het fijne is dat ik veel minder heuveltje op, heuveltje af bezig ben, het nadeel is een gebrek aan inspiratie. Ik schrijf graag muziek over het onbereikbare, over iets dat verlangen heet, over de onuitgesproken liefde. De laatste jaren hebben andere dingen mijn leven gevuld, helaas is muziek daar te weinig in naar voren gekomen.
Eén van de ambities die ik met mijn vorige CD had was dat ik niet alleen iets heel moois met de band wilde maken, maar ook een visueel aantrekkelijk product. En nadat ik de ideeën bij een goede borrel met vriend Enno had besproken, die een begenadigd fotograaf is, pakten we het idee op dat ik met de vrouwen uit mijn leven op dat moment op de foto zou gaan. Het waren mooie foto’s, van die dames althans. Enno wees me er op dat ik nou niet echt fotogeniek was. Dat was een shock voor me.
Vroeger vond ik het vreselijk als ik geconfronteerd werd met iemand die kei-hard tegen me zei dat ik lelijk was. Pubers doen dat tenslotte soms. Ik geloof niet dat ik echt lelijk ben, maar het eerste dat in mijn onzekere brein opkwam was een uitgebreidde spiegelsessie om te kijken hoe ik dan het voordeligst er uit zag. Een soort halve glimlach had ik me aangemeten, die ik nog het meest acceptabel vond. Die gebruikte ik 20 jaar na dato nog steeds als ik op de foto moest. De fotosessie met de mooie dames werden bedorven door mijn onechte glimlach die meer weg had van een tandartsbezoek, dan van een spontaan opgezette blik. Een oplossing was gelukkig snel gevonden voor de fotosessies: Frontaal de modellen fotograferen en de heer Abbing een beetje van de zijkant nemen. Het heeft mooi uitgepakt (hier link). Het is maar 6 jaar geleden en in de tussentijd is er iets in mezelf veranderd. Ik vind het niet meer zo belangrijk hoe ik op foto’s sta en ben liever open en vol, dan timide en weggedrukt. Dat zie je op foto’s, soms straal ik.
Chris fotografeer je heel makkelijk. Hij maakt zich geen zorgen over hoe charmant hij eruit ziet, hij probeert gewoon het beste ervan te maken. Geluk is belangrijk voor hem, ongemak ook en beide uit hij zoals het hoort. In zijn wippertje vindt hij het leuk om aandacht te krijgen en dan is het erg leuk om die verschilldende gezichtjes te schieten. Ik wist niet dat babies zoveel gezichtjes hebben.
weet je wat leuke gezichten zijn? als er straks fruit of groente in gaat! Kun je echt je lol op
Hildemarthe