Naar school gaan heeft meer te betekenen dan alleen de interlectuele ontwikkeling. Het is wel grappig om te merken hoe wij, maar ook andere ouders reageren op de aangeboden leerstof en de manier waarop dit aan de kinderen aangeboden wordt. Dit alles terwijl we spreken over de ‘oude’ kleuterschool. Ik weet niet of jij je nog kan wat kan herinneren van je eigen tijd daar? Mij staat bij dat het één groot speelkwartier was, een lieve juffrouw en dat ik eigenlijk te laat, geleerd heb hoe je je veters moet strikken. Er is wel wat veranderd in het basis onderwijs. De kleuterschool is niet meer, het is nu gewoon groep 1, wat natuurlijk suggereert dat het doorlopend onderwijs is tot aan groep 8. Eigenlijk best raar als je er over nadenkt dat na de lagere school, dat tegenwoordig Primair Onderwijs heet, er een gat zit met een andere manier van werken met het VO. In plaats van letterlijk doortellen naar groep 9 en 10 gaan we naar een andere school, nieuwe dingen doen, die soms laten vergeten wat er geleerd was op de basisschool. Een nieuwe leeftijdsfase heeft nieuwe pedagogische wensen, dat vertaald wordt in nieuw onderwijs. De verbinding is soms ver te zoeken, daar lopen wij in het VO vaak tegen aan.
Maar goed, ik was bezig met de kleuterschool. De doelen zijn veranderd. Er is al een CITO toets voor groep 1, bij het Dalton onderwijs dat Chris volgt, wordt verondersteld dat hij af en toe werkjes doet. Ze werken met maatjes, die zorgen voor elkaar. Aan het eind van de rit worden ze afgerekend op een aantal sociaal emotionele doelen, maar ook op cognitieve ontwikkelingen: Lettergrepen, tellen en in groep 1 ook rijmen. Wij zijn al aan het oefenen, want voor je het weet moet hij naar het speciaal onderwijs en daar is geen geld meer voor met de nieuwe bezuinigingen binnen het passend onderwijs.
Chris is slim genoeg, daar heb ik me nooit echt zorgen over gemaakt. OK, als echte docent verbaas ik me wel eens over ‘waarom’ hij bepaalde dingen nog niet begrijpt of inziet, maar dat is soms ook gewoon erg tijdelijk. Mijn zorgen zijn meer uitgegaan zijn naar het sociale. Van de opvang hebben we meegekregen dat hij een beetje op zichzelf is en liever met jongere kinderen speelt. Nu krgen we in het 10 minuten gesprek mee dat hij er van geniet dat ij de jongste is. Kinderen vinden hem schattig en lief en helpen hem graag. Met enige schaamte moet ik bekennen dat ik daar ook in mijn basisschooltijd van genoten heb. En daarmee is er een start gekomen voor hem voor het maken van vrienden. Hij vertelt graag wie hij allemaal lief vindt, jongens en meisjes. Op dit moment is roze zijn lievelingskleur en is hij volgens eigen zeggen verliefd op een jongetje. Moet kunnen.
Eén jongetje springt overal boven uit. Die is zo grappig! Net zoals Chris hem geweldig vindt, zo praat hij thuis ook vaak over Chris. Die twee kunnen het goed samen vinden. Een week of twee geleden vroeg het mannetje op vrijdag middag ook of hij op vrijdagmiddag mocht komen spelen. Tuurlijk mag dat! Even telefoonnummers met mama uitgewisseld en de twee hebben lekker gespeeld. Ik merkte wel aan Chris dat hij soms wat bazig was en ongecontroleerd. Maar het knappe van het jongetje was dat hij dat feilloos wist te parreren. Bijzonder zo’n samenwerking.
Ik denk dat ik het het belangrijkst vind dat hij terugkijkt op zijn kleutertijd als een tijd van lekker spelen, leuke vrienden en een beetje leren. Eigenlijk is dat niet zo veel veranderd met wat er vroeger was. Hoe je met anderen om gaat in de rest van je leven wordt in deze fase bepaald. Ik denk dat ik het jongetje snel maar weer bij ons ga uitnodigen.
