Die nieuwe gezinsuitbreiding in huis heeft nogal een impact. Chris doet vreselijk zijn best om daar wat van te maken, wij natuurlijk ook. Zo’n baby is niet niks. Het grote voordeel op dit moment is dat het Voorjaarsvakantie is, tijd genoeg om aandacht te besteden aan de belangrijke dingen.
Mijke werd op donderdagochtend geboren. Chris sliep bij een collega van ons. De vorige avond hadden we Chris om 23:00 overgebracht naar de nieuwe slaaplocatie. Op zich liep dat best lekker. Hij was wakker geworden, maar we hebben natuurlijk al lang voorbereid op dat dit mogelijk zou kunnen gaan gebeuren, liet zich gewillig in zijn kleren stoppen, pyjama er nog steeds onder aan natuurlijk. De auto in, 3 km rijden, de auto weer uit, de overdracht. Chris hield zich voorbeeldig. Ondanks het late tijdstip wilde hij eigenlijk wel gaan spelen, maar daar werd hij natuurlijk weer in bed gedaan. De volgende ochtend, toen Mijke al geboren was en zij aan de ontbijttafel zaten, heb ik Chris gebeld. Aan zijn praatjes te horen had hij het geweldig naar zijn zin. Ik heb hem uitgelegd dat hij vandaag inspelen bij de opvang en dat ik hem later zou komen halen om te gaan kijken naar zijn nieuwe zusje. Daar kon hij zich niet zoveel bij voorstellen, maar dit soort aankondigingen werkt altijd wel bij Chris. Het betekent dat ergens diep in die grijze massa hij zichzelf aan het voorbereiden is op wat er gaat komen.
De eerste ontmoeting tussen hem en zijn zusje was meer een ontmoeting tussen hem en zijn moeder. Laten we eerlijk zijn, dat is ook wat belangrijk is voor hem. Mama lag in het ziekenhuis in nieuw bed in een nieuwe omgeving met de nieuwe baby erbij. Dus wilde hij wel in bed samen met mama. Dat was een mooie gelegenheid om de nieuwe baby erbij te doen. Chris was erg voorzichtig met haar. Wat erg opvallend is, is dat Chris altijd erg goed luistert naar wat mag en wat niet mag. Als ze dan voordoen dat hij best met ze vingertje over haar gangetje heen mag aaien, dan doet hij dat graag na. Maar ook die grijpvingertjes van dat kleine meisje wil hij wel eventjes vasthouden. En als hij dan te horen krijgt dat hij wel wat zachter mag doen, dan doet hij dat ook. Na iets meer dan een half uur was hij het alweer zat. Hij is een jongetje van vier en hij wil natuurlijk rennen en vliegen en dingen meemaken. Dat is niet stilzitten als je kleine zusje op schoot zit.
Het ziekenhuis heeft lange gangen. Ergens in die gang stonden revalidatietrappen, van die oefentrappen waar je je nieuwe knie flink kunt gaan testen. Dat vond hij wel het mooiste van alles. De ene trap op, de andere trap op, hangen aan de leuning, ik heb er maar een tijdje zijn gang laten gaan. En bij Chris weet je dat hij het naar zijn zin heeft als die allerlei verhalen gaat verzinnen. En dat was het natuurlijk ook. En ik ging natuurlijk pedagogisch verantwoord allerlei vragen stellen over zijn nieuwe zusje. Maar daar had je geen interesse meer in. Vragen over mama wilde hij nog wel even beantwoorden, maar de trappen waren natuurlijk veel leuker.
Grote broer zijn is best leuk, zolang het maar niet in de weg komt van zijn eigen dingen. De impact van een baby in huis moet beperkt zijn tot dat ze in haar eigen domein blijft en alleen als het uitkomt er een overlap van domeinen plaatsvindt. Chris is kind alleen geweest, 4 jaar lang. Mijn filosofie is dat je niet moet kijken wat er ‘in plaats van’ komt, maar hoe ‘het erbij kan’. Dat is een andere houding die subtiel zichtbaar is. Hij hoeft dus niet iets te laten, ik vraag hem rekening te houden met de baby. Dus spelen met lawaai-dingen doe je lekker in de gang. Piano spelen kan even niet als de baby slaapt, maar natuurlijk wel als de baby wakker is.
Het was prachtig om te zien dat hij voor de TV zat en ik een krijsende Mijke op de arm. Hij draaide zich om en beklaagde zich dat hij de TV niet meer kon horen. Mijn reactie ”dat doen baby’s” was niet voldoende. Maar de oplossing: ‘dan ga je toch in de keuken kijken’ wel.
Hij heeft niet te klagen overigens. Ik sleur hem lekker mee overal naar toe, waarbij hij lekker veel aandacht krijgt. Samen met de bus naar de stad om aangifte te doen, boodschapjes doen in de gele winkel, omdat daar kleine karretjes zijn, kortom, lekker keutelen met zijn tweeën. Hij heeft het wel goed.
