in 40 jaar is de wereld stuk veranderd. Waar vroeger voldoende was aan één salaris, heb je tegenwoordig twee salarissen nodig. En als het niet nodig is om twee salarissen hebben, hebben beide partners een baan omdat dat bijdraagt aan het nut dat zij kunnen bieden aan de maatschappij en aan zichzelf. Zelfverwerkelijking gebeurt tegenwoordig vanuit het perspectief van een baan. Dat betekent dat carrière ook een belangrijk fenomeen is. Ouders kiezen ervoor om op steeds latere leeftijd kinderen te krijgen. Dat is ook een kwestie van slim plannen. Tenslotte kun je er als vrouw voor kiezen om juist heel oud of heel erg jong kinderen te krijgen, misschien wel vóór de studie. Ook dat fenomeen begint weer de kop op te steken. Dat betekent dat als je er 1,2 of 3 wilt hebben, je na een jaar of zes weer uit de luiers bent, En dat betekent dat je met je 26e weer in het arbeidsproces kan stoppen. Een luie student doet hetzelfde.
Wij zijn ouders uit de categorie tweeverdieners. Dus toen wij elkaar tegenkwamen zo’n negen jaar geleden, bij de al een relatie of wat achter de rug, dachten we nog niet na over kinderen krijgen. Maar naarmate de jaren vorderen de begon het gevoel wel steeds meer naar voren te komen. Dus nu op mijn 42e word ik voor de tweede keer vader. Vier jaar geleden, bij Chris, kon ik zeggen dat ik nog geen 40 was. Nu lijkt er een psychologische grens te zijn overbrugd. Ik moet u eerlijk zeggen dat ik daar niet zoveel last van heb, ware het niet dat af en toe zo’n leerling naar me toekomt, wetende dat Martina zwanger is, en met zo’n nadruk vraagt: “Maar hoe oud bent u nu eigenlijk, meester”? En dan ben ik gewoon eerlijk, neutraal, zakelijk. Maar diep in me weet ik wel dat ze eigenlijk vinden dat ik erg oud ben. Ach, ook dat heeft zo zijn voordelen. Overwicht komt met de jaren. En waar ik 10 jaar geleden nog onzeker was over een aantal zaken als het ging over hoe mensen op mij reageren, kan ik je nu vertellen dat het allemaal een stuk makkelijker is.
Op de nieuwe school van Chris is er voor de onderbouw een margeweek. Ze hebben dus gewoon twee weken Voorjaarsvakantie. En voor mensen in de categorie tweeverdieners, zoals wij dus, moet je maar een oplossing verzinnen. Martina is hoogzwanger, dat zou het makkelijk maken omdat ze toch thuis is, maar helaas is het allemaal een beetje zwaar voor haar. Dus vandaag heb ik Chris meegenomen naar mijn school. Dat is meer dan schattig. De kinderen van de tweede klas die ik 3 lesuren achter elkaar les geef, op Baken Poort is dat in het totaal drie volle uren ook, vinden het een welkome verandering om Chris in de klas te hebben. Nou doet is dat ook wel erg leuk vind ik. Bij de start was het allemaal wat onwennig. Ik had hem op mijn stoel gezet en iedereen wilde natuurlijk aandacht, maar ik was dwars in de klas. Dus begon ik zoals ik normaal altijd begin. Eerst even de planning doornemen, wat afspraken maken over wat af moest zijn en de manier van werken doornemen enzovoort. Toen het neerkwam op dat zij zelf aan het werk moesten, liet ik Chris door de klas lopen. Dan zie je als vanzelf welke leerlingen gewend zijn aan kleine kinderen en het leuk vinden. Chris begint te kletsen met iedereen. En sommige kletsen terug. Op een gegeven moment zag ik hem tussen twee leerlingen inzitten, die allebei ook een beetje aan het werk waren, waar hij achter een netbook letter aan het typen was. En een groot applaus toen hij zijn naam ging typen. Voor de rest weet hij zich wel te vermaken en de kinderen ook. Het wordt dan een soort generatieklas, iets waar andere schoolconcepten op gebaseerd zijn en waar ik nu ook wel uitwerking bij zag. Natuurlijk is dit alleen maar impuls, een eenmalige actie. Ik zag dat er veel leuke dingen gebeurden, maar ook dat het lastig zal zijn om dit te begeleiden. Wel was het apart om te zien dat Chris zelf erg makkelijk meedeed, ook op de momenten dat het even spannend werd. Zo moesten ze bijvoorbeeld opruimen en Chris natuurlijk ook. Maar alsof het allemaal een bekend ritueel was, hij deed mee. Volgens mij zijn de rituelen in de klas wel OK bij mij.
Dit is voor herhaling vatbaar. De kindjes volden Chris lief en Chris vond de kindjes lief. En ik vond ze allemaal lief, want iedereen voelde feilloos aan dat dit voor mij ook spannend was en deed dus extra zijn best. Dat is zeker niet verkeerd.
