Als je mij een jaar had geleden welke soorten slaapproblemen er zijn, dan had ik er vrij kort gezegd twee kunnen noem: Slapeloosheid en die ziekte waarbij iemand spontaan in slaap valt. Van die eerste heb ik ook zo’n periode in mijn leven gehad. Slapeloosheid als uiting van spanning. Overigens wordt je daar zo moe van dat op een gegeven moment probleem twee spontaan ontstaat. Ieder mens heeft een uitweg voor zijn spanningen ‘geleerd’. De één begint verkeerd adem te halen, een ander krijgt last van zijn buik, of hoofd, of spijsvertering, of maag, of vlekken in je nek, haaruitval, zwaarmoedigheid, jeuk, migraine, noem maar op. Spanningen hebben de neiging om het laagste punt in de dijk feilloos te vinden en vaak steeds hetzelfde punt. Maar waarom de ene mens de neiging tot hoofdpijn heeft en de ander last van de poeperitus, is mij niet duidelijk. In de psychologie wordt gesproken over een leerproces, een verkeerde weliswaar. Mensen leren op een verkeerde manier uiting te geven aan spanningen, waarschijnlijk omdat ze het op dat moment te spannend vinden om de goede keuze te maken. En steeds herhaling van spanningen, laat je zoeken naar iets dat bekend is en dat is dan helaas die verkeerde manier, die verkeerde maar bekende manier. Hoe sterk de kracht van het bekende is, ga ik nu niet uitleggen, maar mensen doen hele rare dingen, gewoon omdat ze het al heel lang zo doen. Binnen de NLP gaan ze dan weer heel makkelijk om met het fenomeen veranderen van destructieve gedragspatronen en verbazingwekkend genoeg lukt het vaak in korte tijd nieuw gedrag aan te leren.
Slaapeloosheid (hmm dat is een leuke titel voor een liedje…) is lastig. Mijn periode kan ik nog herinneren als vervelend, maar vooral ook angstig. Bang voor de nachten en het hulpeloze, omdat ik niets kon veranderen aan mijn situatie: Ik kon gewoon moeilijk doorslapen. Tot er een moment kwam dat ik me erin berustte. Dat heeft lang geduurd, maar er kwam een moment dat ik me niet meer ging verzetten tegen het slapeloze. Ik ging gewoon in bed liggen en als ik in slaap viel en een uur later wakker werd, dan ging ik er gewoon weer uit. Dronk wat, spelletje op de computer, beetje TV en dan had ik op een gegeven moment wel weer zin in slapen. Zonder de tijd in de gaten te houden, deed ik gewoon mijn ding en daar kwam een enorme rust van. Geen druk meer op de ketel, geen angst meer, gewoon een berusting in dat iets in mijn leven niet goed ging. En dat dat niet heel erg is.
Chris is zijn stem kwijt. Dat lijkt heel fijn, want we hebben geen zacht gehuil meer, geen piepjes van de kramp, geen harde gillen omdat het eten te lang op zich laat wachten. En het is ook nog eens een keer heel schattig als hij zijn uiterste best aan het doen is om te huilen en er alleen een zacht hijgend geluid uitkomt. Natuurlijk hebben we het consultatiebureau gebeld en die vertelde me dat we ons geen zorgen hoefden te maken, maar alleen op kortademigheid moesten letten. Hij heeft geen koorts. Chris ‘doet het goed’, maar wel stil. Toch ben ik als vader wel heel oplettend. Het is erg leuk om te zien hoe hij in slaap valt. Laat ik eerlijk zijn, ik heb nog nooit gelet op hoe iemand in slaap valt. Chris slaat zo’n drie keer aan, flinke kramp lijkt het te zijn, maar elke keer als hij dat heeft gedaan, gaan de oogjes iets verder dicht en uiteindelijk ademt hij zo’n 10 seconde heel snel en sluiten de luikjes volledig. Nog even op de arm in een diepe slaap laten komen en dan kun je hem meestal prima wegleggen in zijn eigen bedje op zijn eigen kamer.
Nu hij geen stem heeft, kan hij ’s nachts ook niet laten horen dat hij honger heeft als het 3 uur is of zo. Zijn schema is niet echt stabiel meer, twee en een half, drie, vier en heel soms langer. ’s Nachts is dat wel een probleem. Ik heb het maak opgelost door mijn eigen wekker te zetten en na drie uur maar te gaan kijken. En toen viel het mij op: Chris kan heel diep slapen. Heel rustig en bedaard ligt hij in zijn bakerdoeken. Gisternacht ging ik kijken. Ik wilde hem wakker maken en maakte de doeken los. Hij piepte zachtjes en met het uitrekken in zijn slaap, stopte hij even met ademhalen. Dan schrik je als vader. Een harde piep, ogen open en meneer was weer helemaal bij. Van de schrik begon hij stilzwijgend te huilen. En ik… ik was al lang wakker en nu nog wakkerder. Ik was wakker omdat ik me de laatste zeven weken weer zo makkelijk in mijn slapeloosheid periode kon verplaatsen en ik met een glimlach op mijn gezicht me berust in het feit dat ik wakker ben. Ik heb wel iets goeds geleerd.
Deze eenmalige aanval van slaapapneu heb ik niet meer kunnen ontdekken. Ik merk wel dat ik door zijn stilte erg licht slaap en dat is ook weer prettig om te merken. Het is raar dat je zo makkelijk je eigen ongemakken opzij zet voor een kind.
