Toen mijn schoonzus was bevallen van Fenneke en wij met een stel familieleden in de kamer zaten, ging de baby van arm tot arm. Na arm nummer 4 was ze het zat aan het worden en begon ze te pruttelen. Kleine huiltjes werden wat groter en vele maniertjes werden er losgelaten om de baby stil te krijgen. Iedereen kreeg zo’n 7 seconde om het truukje uit te proberen, en lukte het niet snel genoeg, dan ging een ander aan de slag. De kleine huiltjes werden hard geblêr en toen werd de baby naar mama gebonjourd. Hilde deed haar pink in het mondje, suste even met haar stem en wiegde binnen de tijdslimiet de baby stil. Het viel niet alleen mij op, maar de vraag was al snel gesteld: “Hoe doe je dat nou?” en ze antwoordde met de wijze woorden: “De band tussen moeder en kind is heel bijzonder”.
Ik ben de vader van Chris, al wel 5 weken lang. Het voelt al veel langer, het voelt al als iemand die er al jaren is. Waarschijnlijk zegt dat veel over de hoeveelheid neurale paden die aangemaakt zijn in die korte tijd. De nieuwigheid is gedeeltelijk voorbij en wordt vervangen door iets anders. Het heeft te maken met vertrouwen, met rekenen op, met patronen die beginnen te wennen… Ik weet niet zo goed wat een vaderband in dient te houden. Moederbanden zijn onvoorwaardelijk, zeggen ze. Zo’n baby en jij wennen aan elkaar dat is zeker en dat merk ik ook. Maar is er een gebied waar vaders niet aan kunnen tippen? Even ter vergelijk: In STAR WARS weet Luke op een gegeven moment wie zijn vader is en ondanks de zwarte kant van zijn ziel, voelen de twee elkaar op grote afstanden aan. Ik heb daar niets gehoord over de band tussen Luke en zijn moeder. Wel ken ik verhalen van moeders die, zonder erbij te zijn, aanvoelden dat een kind in gevaar was. Ik heb dat weer nooit gehoord van een vader.
Misschien moeten vaders wel een zekere mate van afstand bewaren. Emotionele betrokkenheid en wellicht bevlogenheid ligt ook meer in het verlengde van de vrouw. Ik weet van mezelf dat als iemand mij het emotionele vuur aan de schenen legt, ik hard weg ren, terwijl Martina juist actief wordt. Op dit moment met een jonge baby probeer je allemaal het wiel uit te vinden en gaan de gesprekken tussen ons ouders vaak over “wat zou ie willen”. Iedereen gokt maar wat raak en naarmate de weken vorderen, gok je steeds beter. Iedereen wordt een beetje expert en dat versterkt de band. Het is tenslotte ook erg leuk om het ‘goed te hebben’.
Ik zie nog geen echt verschil tussen de moeder- en vaderband. Ik zie wel verschil tussen de Philippe-Chris en Martina-Chris band. Misschien dat ik op voorhand alvast wat ageer tegen de uniciteit van een bepaalde band, omdat in veel literatuur de man het onderspit delft. Zeker bij jongetjes is dat natuurlijk het geval. Ome Freud heeft natuurlijk heel wat planken raak geslagen met zijn ideeën over de band tussen jongens en moeders. Er zal een tijd komen dat Chris de voorkeur zal geven aan zijn moeder boven mij. Op dit moment geniet ik er nog steeds erg van als hij bij mij op mijn borst ligt en alle druktes achter zich laat. Dat is iets dat wij hebben opgebouwd in alle nachtelijke uurtjes met DS9. Dat is een vaderband.
