Gisteren zijn we naar het consultatiebureau gegaan, voor het eerst eruit met Chris. Ik tel de reisjes van, naar en nog een keer van het ziekenhuis even niet mee, want dat was toch wel anders. Voor het eerst konden we ‘normaal’ met de baby weg. Van mijn ouders hadden we een wandelwagen gekregen die we tot nu toe nog nooit gebruikt hadden. Chris heeft er even in gelegen om een poging tot slapen te gaan doen, maar dat was het dan.
Natuurlijk waren we aan de late kant. Veel te laat dachten we na wat er in de luiertas zou moeten, maar met mijn inpak ervaring van het ziekenhuis was dat ook vrij rap geregeld. Het valt alleen op dat de tassen zo zwaar en onhandelbaar worden. Natuurlijk een dikke poepbroek 5 minuten voor vertrek die even snel afgewerkt moest worden. Samen praten over welke kleertjes hij aan moet en of dat wel warm genoeg is en vlak voordat we eindelijk onze jassen aan hadden en weg konden gaan zag ik allemaal inpakplastic nog om de wagen zitten. Dat moest er natuurlijk ook vanaf, want het ziet er niet uit als je met een wagen aan het lopen bent waar de labels nog aan zitten.
En daar gingen we op weg, 200 meter lopen naar het gezondheidscentrum in Noorderplassen west. Chris werd meteen stil van het wandelen in de wagen en ik genoot wel van het plaatje. 3,5 minuten verder stond de wandelwagen in de wachtruimte waar een bordje hing dat ‘de baby uitgekleed moest worden’. Natuurlijk moest zijn jasje uit, muts af, maar ook zijn hele pakje uit? Bij binnenkomst bleek dat hij gewogen, de lengte bepaald moest worden en dat doe je natuurlijk in je blootje. Maar aangezien we voor het eerst kwamen, werd het ons niet aangerekend.
Welke opleiding heb je eigenlijk nodig om op een consultatiebureau te werken. Een verpleegkundige met specialisatie kleine mensjes? Of is er een school voor consultatiebureau’s? Het is iets medisch, maar toch ligt de nadruk grotendeels op het sociale: Een baby, de verandering, waarom huilt die, het eten, de regelmaat, de reinheid, de rust, jouw rust. En om dat aan je duidelijk te maken hebben ze een taaltje ontwikkeld, een taaltje dat makkelijk went. Ik weet nog toen Paul en José de eerste kregen ik taal hoorde die iedereen normaal vond, behalve Philippe. Ik vond het zo raar: “Hoe vaak komt je baby?” wat nou ‘komen’, een baby is er en gaat niet weg, laat staan ‘komen’. Een baby laat zich horen of wil iets. Of “Hoe doet je baby het?”, wat dan moet betekenen dat je een algemeen beeld schetst van het wel en wee van een baby, met de nuance dat de baby zich vormt naar jouw patroon. Nu ben ik niet zo tegendraads meer als toen en praat gerust mee met de termen. Ook al hoor ik ze nog steeds.
Opvallend is ook dat de ideeën voor wat het beste is voor een baby volgens mij erg onderhevig zijn aan conjunctuur, tijdsgeest of geografische ligging. Net als het onderwijs zich om de 5 a 7 jaar moet vernieuwen vanwege de verandering, goed of slecht, zo is de babyzorg ook zo bezig. Babies op de zij, wisselligging, buikligging of juiste helemaal niet, draagzakken wel of niet en nu weer bakeren. Chris vindt het prettig om strak ingestopt te worden. In het ziekenhuis deden ze wel eens een laken om hem heen met zijn armen strak langs zijn lichaam. Hij vaart er wel bij. De consultatiebureau mevrouw heeft ons doeken gegeven waarmee het bakeren makkelijker gaat. Ze vond het ook een goede keuze, zoalng de benen maar de ruimte hebben. Mijn schoonzus heeft een kind van 4 maanden en kreeg dat advies nooit, ondanks dat deze baby ook flink druk kan zijn. Wellicht dat de kraamzorg in Kampen andere waardes naastreeft…
Het was vanmiddag ook wel een lekker weertje voor een uitstapje!
Bakeren? Hmm, ik ben echt niet thuis in babyjargon!
Ga lekker door met schrijven Philippe. Misschien breek je nog ‘ns door als het mannelijke antwoord op Daphne Dekkers.
Knuffel voor jullie alledrie,
Inge