14 jaar en onbevangen dacht ik stoer te zijn door te gaan roken. In de fietsenstalling draaide een vriend van me mijn eerste shaggies en ik deed net of ik het lekker vond. De jeugd (dat is nog steeds het probleem) heeft niks te doen, maar wel de behoefte om invulling te geven aan een leegte. Dus ga je stoer praten over roken, intelligent vergelijken tussen de merken, sociaal leren om je te onderscheiden, terwijl je ergens heel goed weet dat het nergens over gaat. Dat is hetzelfde gevoel als op zaterdag in je nest liggen tot 12:00 uur en je voor geen meter realiseren dat je iets anders had kunnen doen… De leegte voelt goed als hij opgevuld is door slaap of praten over sigaretten.
Twee jaar geleden heb ik op een dronken verjaardag besloten te stoppen met roken en dat soort dingen doe ik dan ook. Mijn grootste angst was niet de verslaving, niet het sjagerijnig zijn, maar het missen van mijn rust momenten. Roken doe je namelijk om een informele pauze in te plannen, om even een reden te hebben om niets te hoeven doen, om nu bezig te zijn met dat je straks geen sigaret hoeft.
Chris is ’s nachts vaak wakker: Krampjes. De draagzak zorgt voor wat meer rust, maar als ik denk hem er uit te halen en in zijn mandje te leggen, dan geeft hij al een teken van leven. Beweging zorgt voor rust bij hem. Maar daarmee is mijn rust wel wat moeilijker te vinden. Als in een flits schoot mij het roken weer door mijn hoofd op zo’n ietwat moeilijk moment. Het idee om even de wereld de wereld te laten en ondanks gehuil of drukte die 5 minuten voor mezelf te hebben, even te verdwijnen, leek erg aantrekkelijk. Ik kan nog zo goed dat gevoel terughalen, in dat opzicht is nicotine ook een lastige drug. Het geeft kortdurend die rust, zodat de volgende rust weer extra goed voelt, vanwege de spanning die tussentijds opgebouwd wordt.
In de zoektocht naar een alternatief kwam ik zoals zo vaak uit bij Star Trek. Ik ben geen trekkie, maar kan me enorm verliezen in de fantasiewereld van het heelal. Ik vind ik elke serie die gemaakt is wel iets dat ik leuk vind: TNG is verhalend en zoekend en leuk omdat de personages zich zo ontwikkelen, Voyager is volwassen en doorlopend, Enterprise vind ik erg goed in zijn effecten en verhaallijn, maar bij DS9 zat me altijd iets dwars. Gesitueerd op een space station gebeurde er van alles met dezelfde peronages en ik vond er altijd een hoog soap gehalte in zitten. Maar nu deze nachten zich aandienden werd het steeds aantrekkelijker. Het idee dat ik alle afleveringen heb ( dat is 7 seizoenen met 7 dvd’s waar 4 afleveringen van 3/4 uur op staan, dus zo’n 150 uur DS9) en het soms eenvoudige soap gehalte lijkt een prima alternatief om samen met Chris te bekijken. Ik vind het ook wel goed voor zijn opvoeding trouwens, eigenlijk geldt dat voor iedereen wel…
