Afgelopen zaterdag werd mijn moeder 72. Respectabele leeftijd uiteraard en zeker gezien de toestanden van een paar maanden terug is zo’n verjaardag wel een beetje geladen. Het gaat goed met haar, ze wordt steeds krachtiger. Ik verbaas me er soms over wat ze kan en wil, maar het fragiele poppetje dat aan de slangen lag is helemaal verdwenen. Ze wonen aan een hofje in de achterhoek. En die gozer wil na zo’n autorit zelf wel even lopen. Alhoewel hij het niet erg vindt om een handje vast te houden, vindt hij zelf lopen ook wel erg leuk. Zelf lopen is namelijk zelf keuzes maken, dat heeft hij al goed door. Dus rechtsaf als wij rechtdoor gaan, omkijken als wij zeggen dat hij door moet lopen en vooral elk interessant dingetje de aandacht geven die het behoeft. Hij heeft natuurlijk het volste recht, maar het werkt wel op mijn geduld. Mijn vaderschapssensoren hebben er ook moeite mee om te zien dat hij bijna valt. Dat doen die kinderen nou eenmaal en elke keer als ze op hun smoel gaan leren ze weer wat. Iets met balans, iets van pijn en ongemak, iets dat wijst op de volgende keer. Dus ingrijpen doe je pas als het echt nodig is. Dus als hij in het hofje op zijn billen valt, maak ik graag foto’s.
Als goede ouders moedigen we hem natuurlijk aan als hij valt. “Al klaar” of “Boem!” met een vrolijke ondertoon, “Niets aan de hand” is ook populair. Allemaal vooral met het doel om hem door te laten krijgen dat het allemaal niet erg is en dat hij niet hoeft te gaan huilen. Luchthartig in het bestaan staan en na elke val, opstaan, je handen afvegen en gewoon weer doorgaan. En dat doet Chris trouw. Even jengelen, even contact zoeken, en dan “even slikken en gewoon weer doorgaan(Borsato)”. Ik ben bijna jaloers.
Een wat lastige ex-collega doet dit ook zo met haar kind. Alle eenvoud en vrolijkheid zat in haar stem bij de reactie. Haar kind reageerde zoals Chris ook deed. Maar zij zelf reageert nooit zo. Als zij op een één of andere manier valt, blijft ze liggen en huilt ze hard. Troosten helpt niet, negeren evenmin. Het truukje is aan haar voorbij gegaan. Ik ken meer mensen die zo zijn en het verbaast me. Hebben hun moeders vroeger niet gezegd dat “het allemaal niet erg is” en dat ze “handjes poetsen en lekker verder spelen”. Hebben hun moeders die mensen dan beschermend gepakt, stimulerend gevraagd naar de emoties en gevoelens die er leefden en de pijn gecultiveerd? Ik ben erdoor geïntrigreerd, met name omdat ik me heel goed besef hoe belangrijk deze negatieve aandacht is voor mensen. Ik herken het ook bij mezelf en ben er niet trots op. Maar de aandacht is verslavend, troostend, warm en echt. Elke keer schiet dat zinnetje uit “The Wall” door m’n hoofd “Mamma’s gonna make all of your nightmares come tru, Mama’s not gonna let anyone dirty get through, Mama’s gonna keep baby cosy and warm, Mama’s gonna help built the wall”. Het is een vreemde spanning tussen twee goede uitgangspunten: Beschermen en laten gebeuren. Meer en meer merk ik dat ik de neiging tot het beschermen steeds sterker begin te krijgen. Ik moet er niet aan denken dat er iets met hem gebeurt. Maar ik weet ook dat het vreemd zou zijn als ik hem nog steeds op mijn arm heb als hij 18 is. De balans moet ik gaan vinden.
