Einde van het schooljaar betekent afscheid nemen. Dit jaar verlaten weer een paar collega’s het strijdtoneel om de oorlog op een andere plek voort te zetten. Dit jaar valt het mee en hoefde ik vanuit mijn positie alleen aanwezig te zijn bij het afscheid van een directeur. Dat is niks voor mij. Vroeger dacht ik dat afscheiden niks waren omdat het ongeacht de persoon, altijd emoties bij me oproept. Ik ben zo iemand traantjes voelt opkomen bij zo’n geraakte, echte annecdote waarin de liefde voor het vak, of de zorg voor leerlingen naar voren wordt gebracht. Natuurlijk laat ik dat niet zien, ik ben een man. Maar dat is niet de reden om een hekel aan afscheid nemen te hebben.
Op de dagopvang is het wegbrengen van Chris, in vergelijk met andere kindjes, een genot. Tegenwoordig begint hij te brabbelen vanaf het verlaten van de auto tot in het lokaaltje. Iedereen wordt beschreven en aangesproken en als iemand iets tegen hem zegt, krijgt die antwoord. Ik vind het altijd wat lastig om met kind op de arm en tas met spullen het lokaaltje binnen te komen en dan alles op zijn plek te zetten. Daarom zet ik Chris in het midden ergens neer, die spontaan in de richting van en favotiet speelding gaat. Als ik dan terug kom uit de keuken waar ik zijn melk neer heb gezet zie ik de glimmende oogjes al weer mijn richting inkijken en klinkt er een luid gebrabbel over iets dat hij heeft gezien en natuurlijk met zijn vader wil delen. Niets is leuker dan zelf iets meemaken, en dat ook nog eens kunnen delen met je geliefde. Het bijzondere van die kleine mensjes is de schijnbaar ongeordende samenleving, dat elke keer maar net goed gaat. Zonder in ogenschouw te nemen wat de prioriteiten van een ander zijn, is het enthousiasme, de grootte en de snelheid de primaire factor. Chris dendert door veel heen, de factor enthousiasme is erg groot bij hem. Maar toch gaan de andere kindertjes niet van te voren aan de kant als hij er aan komt. Noch zoekt hij steeds dezelfde kinderen op. Er ziet iets egoïstisch in die kleine mensjes, empathie wordt pas later ontwikkeld. Maar veel hoofdbrekers levert het niet op: Sociale orde is overzichtelijk en wordt ter plekke bepaald. Heel langzaam en steeds meer herken ik bepaalde patronen in de groep. Gelukkig zijn de kinderen zich er zelf niet echt van bewust. De primaire emoties zijn nog steeds lijdend.
Bij die afscheidsbijeenkomsten zie ik soms van die lachende collega’s rondhobbelen die elke impuls vorm geven, die elk te lang gesprek vriendelijk beëindigen, die laverend door de menigte de juiste mensen spreken en dan ben ik jaloers. Mijn taktiek bestaat uit een strategische plek uitzoeken, wachten wie bij me komt zitten en me ongemakkelijk voelen als ik weer weg wil, want hoe pak ik dat nou weer aan. Deze laatste keer bij het afscheid had ik tijd om de groep in ogenschouw te nemen. De koppeling met die kleine mensjes was al snel gemaakt kan ik je zeggen. En natuurlijk is er niet zoveel verschil. De populaire kinderen kletsen veel en hard en trekken weer anderen aan. Hij die het meest populaire mobieltje heeft, heeft de kijkers op zijn hand. De ordening die er is is willekeurig, maar grotendeels gebaseerd vanuit een plaatje dat mensen in hun hoofd hebben. Bij NLP heb je zo’n methode waarbij je de namen van mensen uit je omgeving of in een situatie opschrijft op losse briefjes en ze dan positioneert rondom jezelf. Daardoor kun je inzicht krijgen in je beelden en onderlinge verhoudingen en vooral als je de juiste vragen stelt, ook in hoe je het kan veranderen. ‘The truth is in the eye of the beholder’.
Mijn slapeloze nachten bestaan uit sociale ongemakken die ik veroorzaak in mijn onhandigheid. Blijkbaar ben ik erg gevoelig voor dat soort signalen en heb de behoefte om het goed te doen. Maar ik heb mijn les ook wel geleerd. Als ik me voorstel vanuit een positie in zo’n gezelschap rond te lopen, wordt het al veel minder spannend. Raar hé? Maar door me op te stellen als MR voorzitter, gaat het stukken makkelijker. Eigenlijk vreemd dat zo’n gedachte helpt. De wereld, mijn wereld heeft wat hulp en duidelijkheid nodig. In opvoedingssituaties doe je niets anders natuurlijk. De kaders en situaties beschrijven en verduidelijken is wat kinderen helpt een plaatje compleet te maken en te snappen. Wel grappig eigenlijk dat je tegen je kinderen zegt: “nee, het is niet eng, die andere kindjes zijn hier ook voor het eerst.” Terwijl je dat net zo goed tegen jezelf kan zeggen. Is niet iedereen sociaal gestoord in dat soort social soiree’s? Heeft niet iedereen een onzekerheid in de omgang met anderen? Ik ben vast niet de enige.
