Ik vind het moeilijk om geluk bij een baby te hekennen. Dat klinkt misschien stom, want ik weet ook ouders die met een huilbaby zitten en dan is het verschil tussen lawaai en stilte al genoeg voor hun eigen geluk. De koppeling naar tevredenheid van de baby is snel gemaakt en natuurlijk is dat ook zo. Kleine mensjes tot één jaar in ieder geval doen niet iets om jou voor het lapje te houden. Dus als ze huilen hebben ze pijn of is er iets anders aan de hand, als ze lachen zijn ze blij, de wereld is simpel. Chris is nu anderhalf en dan beginnen de sociale manipulaties en manieren van dwang en pressie uitoefenen. Huilen hoeft niet meer te betekenen dat hij pijn heeft, hij kan het er ook gewoon niet mee eens zijn. En dan wordt het wat lastiger. Ten eerste moet je herkennen wat er aan de hand is en dat is soms maar wat gokken en dan de gouden greep naar de reactie. Soms streng doen, soms een grapje maken, soms negeren, soms knuffelen, soms even aandacht geven verbaal, een hand op zijn ruggetje, noem maar op. Wij ouders hebben natuurlijk het ideale plaatje in het hoofd als het gaat om het antwoord op de vraag ‘Hoe en wanneer ben je gelukkig?’, die verwachting is er wel althans. Je wilt het beste voor de baby en daar hoort geluk ook bij. Tevredenheid is goed te herkennen. En ik denk dat lol, zoals bij het bellen blazen ook een vorm is voor geluk. Voor de rest is ‘Diego’ heel spannend en dat draagt ook bij aan zijn geluk. Maar goed, TV in zijn algemeenheid vind hij erg interessant, wat er ook op is. Concluderend denk ik dat Chris op vele momenten gelukkig is en ook op vele manieren. Daarbij horen de kernwoorden ontdekken, veiligheid, TV, papa en mama, vooral mama, en niet teveel gestoord worden in zijn eigen spel.
De examenuitslagen zijn weer geweest deze week. Dat zijn weer 5 minutes of fame voor een heleboel mensen. Natuurlijk zijn leerlingen erg blij, soms uit verbazing gezien de inzet van dit jaar. Maar ook vanwege het wegvallen van de spanning die iedereen opgebouwd heeft. Frustraties over school die zij hadden, tenslotte is school een niet welkome onderbreking van het weekend, vallen als bij toverslag weg. Alle boosheid en grote en kleine conflicten lijken ineens veel kleiner en de zon die maar vaal straalde voelde als een warme deken.
De examensecretaris is gelukkig, omdat er geen onvolkomendheden zijn voorgevallen en hij een vergadering mag voorzitten waar er eindelijk naar hem geluisterd wordt. De directeur mag haar tevredenheid uiten dat ‘het een mooi resultaat is’ en bedankt de docenten voor hun inzet. De teammanager is gelukkig omdat haar team hier voltallig aanwezig, dit voor mekaar geboxt heeft. De koffiejuffrouw is blij dat alle taarten op tijd gearriveerd zijn en klaar staan.
En mentoren laten zich ook bedruipen van geluk. Vergelijking met andere collega’s en klassen levert op dat jouw klas het beter heeft gedaan, of die ene leerling is geslaagd, omdat de mentor daar energie in gestoken heeft, zo gaat het verhaal althans. De uitslag is de beloning voor alles, maar dat is natuurlijk relatief. Het helpt om je weer op te laden en als een volwassen professional te blijven kijken naar de ongelukkige keuzes die de leerlingen elke keer maar weer maken. Maar dat doen ze al sinds Plato, dus daar zullen we mee moeten leven. Zolang wij mensen geloven dat de versnelling in leren en vaardigheden bijdraagt aan het geluk van een individu en uiteindelijk aan de soort, zullen we de frustraties op de koop toe moeten nemen. Zo werkt het.
Onze Chris is een klets-kind. Sommige kinderen lopen op deze leeftijd en zijn erg handig, Chris heeft zijn eerste stapje alleen al gezet, maar aan herhaling doet hij niet veel. Chris kletst daarentegen veel. Hij brabbelt en brabbelt onverstaanbare woordjes en af en toe als hij iets nodig heeft, de bekende taal. En als hij lekker aan het spelen is dan broddelt hij er op los. Dat is ook een teken dat hij gelukkig is.
