Het consulatiebureau was er duidelijk over de laatste keer. Chris mag alles eten en die potjes die wij hem gemakshalve voeren mogen wel, maar zijn niet echt nodig. Ik schreef in augustus of zo al een keer dat ik het wel een erg leuk idee zou vinden als Chris een boterham mee zou gaan eten, nu moet ik eerlijk bekennen dat de pot mee eten hetzelfde warme gevoel meebrengt. en wat voer je dan als eerste:
Chris is begonnen met het eeuwenoude spel van machtsuitoefening. Ik kan me niet anders heugen dan dat ik bij mensen die kleine kinderen hebben kwam en dat er een strijd aangegaan moest worden over de manier van eten of de hoeveelheid of de kwalitatieve eisen die er mee te maken hebben. Chris was vroeger een enorm schatje dat bij elke hap ‘hmmmm’ zei. Brood is nog steeds een favoriet, maar appelstroop is gewoon minder lekker dan smeerkaas. Bij de avondmaaltijden begon het vorige week met een enorme huilpartij voordat het eten daadwerkelijk begon. Opgebouwde spanning van het wachten tot de magnetron ‘ping’ zei was hem allemaal teveel. Aangezien hij bij het janken toch zijn mond open had, kon er ook wel een hapje in. En dat eerste hapje zorgde er voor dat hij weer tevreden was. Maar er was meer aan de hand. Als kind van zijn moeder heeft hij een voorkeur voor stampotten en groene groenten, terwijl mijn ideeën van een goede maaltijd toch meer in de richting van rijst en pasta’s gaan. Maar dat is het niet voor hem. Hij eet het wel, maar een twaalf maanden potje is al snel teveel van het goede. Bij die groene potjes kan de bodem eruit en dat was ook wat er bij het patat eten gebeurde. Chris was al klaar met zijn eigen eten, maar was ook zeer geïnteresseerd in wat wij allemaal eten. Ik denk dat hij wel weet dat hij iets anders eet dan ons en ik denk ook dat hem dat niet helemaal meer bevalt. Zo’n patatje is natuurlijk ook makkelijk voor hem, want die kan je lekker in je mond stoppen en goed vasthouden.
Chris zit aan de onderkant van de groeicurve. Dat is niet te zien aan die dikke wangetjes van hem, maar het is toch echt zo. Ik ben niet echt onder de indruk, maar het legitimeert wel voor me dat hij vette patat mag eten. Alhoewel dat eigenlijk ook wel meevalt. Wij gebruiken onverzadigde natuurlijke oliën, koud geperst en verrijkt met aminozuren. Ik zal het merk niet noemen.
De tevredenheid is wel steeds belangrijker aan het worden. Op vele manieren laat hij blijken dat het oude gezapige leventje als baby wel voorbij is. De box is niet een standaard oplossing meer, rustig in zijn stoel zitten al lang niet rustgevend meer. Dynamiek en drukte zijn de sleutelwoorden geworden. Als hij met zijn rollator door de kamer heen banjert loopt het zweet in zijn nek, zo druk maakt hij zich. Dat is erg leuk om te zien. Vooral ook omdat hij steeds beter luistert naar de beperkingen die wij hem opleggen. ‘Nee’ begint betekenis te krijgen.
Bij Paul en José waar ik tot een jaar geleden elke week meeat en een onderdeel van het gezin was, was het met verjaardagen altijd een eetfestijn. Dan werd er kip met patat en appelmoes gegeten in grote hoeveelheden. Ik vind dat ook lekker, maar het is niet mijn favoriet. Maar wat zeker blijft plakken is dat feestje dat je met elkaar maakt. Dat maakt het eten extra lekker.
