Is Sinterklaas nu echt de meest altruïstische man die er bestaat? Alle schijn lijkt daar toch op te wijzen. Ik ken weinig slechte verhalen over de oude man, het meest erge dat ik gehoord heb is dat hij wel eens een stoute Piet een standje geeft, maar dat eindigt altijd in een verandering van attitude zodanig dat deze weer in het gareel komt. Stoute kinderen meenemen doet hij ook al jaren niet en als ik de verhalen zo goed beluisterd heb, was dat meenemen nou ook weer niet de ergste straf die ik me voorstellen kan.
Maar het is ook niet dat deze oude baas zo altruïstisch kan zijn omdat hij al het andere al heeft? Over een carriere hoeft hij niet na te denken, geld heeft hij genoeg, hulp aan alle kanten, liefde (sex is voor deze bisschop niet interessant), waardering, een vaste baan, een huis, vervoer over land en over zee, noem maar op. Het enige dat hem nog rest is dit te delen met anderen en dat doet hij dan ook graag. Sint kan de dingen voor een ander doen omdat hij zelf alles al heeft. Hij hoeft niet meer aan zichzelf te denken.
Na zo’n ongeluk ga je de waardes in het leven weer eens een beetje herijken. Natuurlijk was het gelukkig maar een glijpartij met blikschade en een weekend erge hoofdpijn. Ik voel me nu nog steeds zwabberig. Er is gebeurd wat er is gebeurd en voor hetzelfde geld lag ik nu in het ziekenhuis of erger, maar daar lig ik niet (of erger) dus ga ik door met wat ik doe. Daar hoort autorijden ook gewoon bij en ik heb nu een scheur-polo als leen auto, dus voorzichtig aan gaat het ook niet. Natuurlijk ben ik blij dat ik in mijn eentje in die auto heb gezeten. Mijn leven lang heb ik gezorgd voor mezelf en dit ongeluk past in dat straatje. Ik word altijd wat onzekerder als ik een relatie heb, want dan moet ik ook daarvoor zorg hebben. Na het ongeluk heb ik dan ook meteen Martina gebeld met de eerste boodschap “alles is goed met me” en de tweede “dat ik een ongeluk heb gehad”. Maar het lijkt me echt vreselijk als tijdens het gebeuren Chris in zijn maxi-cosi achterin had gezeten. Ondanks dat er eigenlijk niets gebeurd is, schrok ik gisteren wakker met een niet in te schatten gevoel: “Wat zou ik voelen?” Ouders over de hele wereld voelen zich verantwoordelijk over het wel en wee van hun kinderen. Maar hoe natuurlijk het ook voelt om Chrisje te verzorgen en voorzchtig met hem te doen, gaat dit een grote stap verder. Dit heeft te maken met mijn keuzes en de verplichting voor hem om daarin mee te gaan, dus heb ik een nog grotere verantwoordelijkheid. Na zo’n ongeluk voelt dat eng, maar er is volgens mij ook niet zoveel aan te doen. Een alternatief zou zijn om thuis te gaan zitten en elke hoek van elke tafel met schuimrubber te bekleden. Ons leven zit nu eenmaal vol met risico’s, zeker in het verkeer. En ik zal er mee moet leven dat ik nu niet alleen maar voor mij en Martina zorg draag, maar dat deze gozer mij de vraag laat stellen hoe ver zorg in zijn richting gaat. Dat weet ik niet op dit moment, maar het is wel erg puur, erg dichtbij. Misschien is het wel altruïsme, maar dan ook alleen op dat gebied. Ik zou mezelf toch ook niet zijn als ik nu ineens mijn overdreven behoefte aan erkenning en gezien worden zou gaan negeren.
