Het is nu officieel: het ene kleine puntje dat onderin zijn kaak te vinden was, is nu aangevuld met een klein puntje dat boven inzit. Daarmee is Chris toegetreden tot de club der tweetandigen. Ik weet niet of zijn sociale positie op de dagopvang daarmee ook gaat veranderen. Een duidelijk verschil is te herkennen tussen de kinderen die kunnen wel lopen en zij die alleen nog maar een beetje over de grond heen kruipen. En dan heb je natuurlijk nog de lig-baby’s, maar die tellen in het sociale proces niet echt mee, die liggen in de weg. Bij pubers is dit proces erg duidelijk. Sinds de opkomst van merkartikelen zijn dit vormen van sociale uitingen en mogelijkheden tot enerzijds onderscheidend vermogen en anderzijds ook groep cohesie. Het hebben van een speciale spijkerbroek of bepaald merk petje met een logo geeft aan dat je bij een bepaalde groep hoort. Maar als je nou binnen die groep en binnen de afspraken die gemaakt worden over de te dragen kleding het nieuwste van het nieuwste hebt, stijg je in aanzien. Ik kan me zo voorstellen dat bij baby’s zo een zelfde proces plaatsvindt. Wij ouders praten met elkaar over wat hij al kan, baby’s merken onderling natuurlijk best dat de één iets kan wat de ander niet kan. De sterkste krijgt de leukste speeltjes, de snelste loopt ermee weg, de schattigste krijgt de meeste aandacht en die het hardste schreeuwt is het duidelijkst hoorbaar. Er zullen tussenfases in zitten. Dat Chris nu twee tanden heeft merk je het best als je per ongeluk een vinger in zijn mond doet. Die kaken worden zo sterk dat de kleine witte gekartelde puntjes een duidelijk tekens achterlaten. Het doet goed pijn. En dat zal natuurlijk niet alleen bij ons gebeuren, maar op de dagopvang natuurlijk ook.
De laatste jaren ben ik erg bezig met het opbouwen van een netwerk. Netwerken is niet alleen feestjes aflopen en de juiste mensen spreken, netwerken is juiste mensen op zoeken en hun mogelijkheden zo snel mogelijk inschatten en bevragen. Maar zoals zoveel dingen is netwerken geen doel op zich. In een gezelschap zie je de netwerkers die het om het netwerken doen al snel opvallen. Vaak te snel en te overdreven vrolijk lopen zij rond en gaat gesprekken aan met mensen die een mooi/duur pak aan hebben. De sociale orde gaat dan niet meer over het hebben van tanden (alhoewel het ontbreken van tanden tot een bepaalde senioriteit leidt) maar in de basis is er nog steeds hetzelfde. Gisteren was er een bijeenkomst bij ons op school in het kader van het vijfentwintigjarig lustrum van de school. Daarin sprak een bevlogen spreker over de zeven habits die door Covey beschreven worden waardoor een mens van een afhankelijk wezen eerst onafhankelijk kan worden en daarna wederzijds afhankelijk kan zijn. En in de basis beschreef hij het verschil tussen ons mensen en de dieren. De belangrijkste zin daarin is de volgende: wij mensen kunnen keuzes maken op basis van instincten die we voelen. En als je dat realiseert kun je steeds meer verantwoordelijk worden voor je eigen gedrag. Na afloop was er een borrel en ik moest een aantal mensen nog even spreken. Maar eigenlijk was mijn doel ook om een paar mensen aan te spreken die ik maar vaag kende. Ik had te weinig tijd gehad om mijn pak aan te trekken en ik moet me eerlijk bekennen dat ik er last van had dat ik er niet zo netjes uitzag. Als voorzitter van de medezeggenschapsraad kun je het je wel permitteren om er wat sjofel uit te zien, maar mijn idee hierbij is toch echt anders. Tot twee keer toe werd er bij het aangaan van een gesprek in een fractie van 1 seconde even snel van boven tot onder bekeken. Ter vergelijk: Dat was het moment waarop op de dagopvang de vinger en Chris zijn mond werd gestopt, maar nog niet toegehapt werd. De eerste keer was ik langzaam en werd ik afgedaan tot een netwerker die aan het netwerken was. Maar bij de tweede was ik me veel meer bewust van de sociale proces. De fractie van de seconde wachtte ik niet af en met mijn krachtige snelheid begon ik van wal te steken. Daarmee doorbrak ik de sociale orde of misschien beter gezegd herschreef ik de regels. En zolang je er allebei mee akkoord gaat is er niets aan de hand.
Chris leert enorm veel sociaal. Bij hem is het uiteraard nog erg primair en instinctmatig. Maar hij voelt donders goed aan wat werkt en wat niet werkt. Ik moet eerlijk zeggen dat in het woud van verwarring waarin ik leef Chris maar soms dingen duidelijk maakt die ik wel weet maar weer vergeten was. Bijvoorbeeld als het gaat om aandacht vragen. Zelf heb ik enorme hekel aan klagers en betrap ik mezelf erop dat ik de laatste tijd erg veel aan het klagen ben. Het vreemde is dat de uitwerking bij mensen mij wel duidelijk wordt, maar mijn eigen gedrag helaas nog niet zo erg. Door deze kleine leuke boef, die de afgelopen week erg ziek was met hoge koorts en dus jengelig, zie ik weer zo lekker duidelijk het verschil tussen positieve aandacht en negatieve aandacht.
