Ik kan me nog vele gesprekken voor de geest halen van jonge moeders onderling. Twee kleintjes zijn dan samen aan het spelen en dan wordt er onderling vergeleken: Hoe zit het met de tandjes, loopt ie al?, kruipen dan?, slaapt ie door? wat eet ie zoal? is ie vrolijk? Hoe gaat het poepen bij hem? Het blijft erg interessant om te zien hoe jou kind het doet in vergelijk met een ander, om er zo achter te komen of jou kind sneller of langzamer is. En natuurlijk om de goede onontbeerlijke tips en truuks van een ander te kopieren, of minimaal te laten zorgen dat je weer eens op een ander inzicht komt. Kinderen opvoeden en laten integreren binnen je eigen leven is een proces dat meer voeten in aarde heeft dan je van te voren kan inschatten.
Ik heb mannen ook wel eens gesprekken zien voeren over kinderen. Maar daar zit toch een andere toon achter. Zeker als het een jongetje betreft is de vraag “En loopt ie al?” eigenlijk de vraag “Zou jou zoon, mijn zoon in voetballen kunnen verslaan?”. Het basale niveau tussen mannen wordt veel te vaak ontkend, maar ik verzeker je dat het heel diep zit. Zo diep dat de grijns die op het gezicht getoverd wordt als het vergelijk de goede kant opgaat, vergelijkbaar is met het winnen van Oranje. Niets is leuker dan je eigen kind die het beste, het snelste, het sterkste is.
Vrouwen zijn wat meer medelevend, maar kunnen achter de schermen juist weer veel vernietigender zijn. Wie weet is het vergelijken van je eigen kind met die van een ander wel een manier om de band onderling te versterken. Samen een bondje, samen lachen, ook al is het uitlachen, een beetje gniffelen om de keuzes die een ander maakt of ronduit verontwaardigd. Eén ding heb ik wel geleerd in de observatie van de gesprekken. Het is o zo makkelijk om een mening over een ander te hebben als het gaat om het opvoeden van een kind, maar het strootje in het oog van de ander, belemmert het zicht op de eigen balk.
Chris heeft nog geen tanden. Dat hoort wel zo te zijn. Vanaf een maand of 6 kunnen de eerste ondertandjes doorkomen. We kijken veel, voelen voorzichtig, maar er zit nog niks. Nu vertelde mijn moeder dat het bij mij vroeger bijna een jaar geduurd heeft voordat de tanden kwamen. Dus genetisch gezien zou het nog even kunnen duren. Hij moet maar wat langer op zijn liga sabbelen, en dat vindt hij niet zo erg geloof ik.
Wat hij wel steeds beter kan is op zijn buik liggen en zijn kont omhoog doen en dan… het blijft nog even bij wat op en neer wiebelen. Maar met steeds meer gekreun en commentaar laat hij blijken dat hij andere dingen van plan is. Zijn behoefte om te gaan kruipen en ergens naar toe te gaan waar hij zelf wil is erg groot. De snelheid nu is erg laag, maar zijn doorzettingsvermogen enorm. Natuurlijk is er een grens, zeker als hij moe is, maar ondanks gepiep, geeft hij niet snel op.
De allernieuwste ontwikkeling is dat wij denken dat hij probeert te praten. Het herkennen van woorden en uitdrukkingen kan hij al een beetje. Bij “mama” kijkt hij naar Martina, bij “papa” meestal naar mij, maar bij “poes” gebeurt er nog wat extra’s. Ik kan niet verklaren waarom een kat zoveel aantrekkingskracht heeft op de baby, maar dat zal wel dezelfde aantrekkingskracht zijn die het beest op ons heeft. Het zachte, het anders zijn, het er zijn, het is allemaal leuk voor Chris. Als jongetje (zo heet hij al jaren, omdat zijn echte naam verloren is gegaan) de kamer inkomt, is alle aandacht van Chris voor hem. Zorgvuldig volgt hij de route en het grootste plezier is als jongetje op de leuning naast hem springt.
Als wij “poes”roepen is dat leuk, maar nu probeert hij dat ook. De “p” is makkelijk voor hem, want dat is lucht naar buiten en flink kwijlen. De “oe” hebben we nog niet echt kunnen ontdekken, maar de “s” is onmiskenbaar een tong naar buiten en slissen. Natuurlijk met ook weer veel speeksel. Het is natuurlijk super schattig als hij dat doet. En Chris vindt het weer leuk als wij zo enthousiast zijn. Ik denk dat anderen minder enthousiast zullen zijn in zijn “poes” pogingen. Waarschijnlijk zullen ze sceptisch zijn over de bereikte resultaten in vergelijk met wat het zou moeten zijn. En het zal wel doorgeslagen wishful thinking zijn van twee jonge ouders die net hun eerste kindje hebben.
