Het einde van het schooljaar komt met rasse schreden dichterbij. En waar je als kind je verheugd op de vakantie en geniet van de leuke activiteiten die nog voor je gepland worden, ben je als leraar er maar druk mee. Je kan het zo gek niet bedenken of het moet last minute nog gedaan worden. Of het nu gaat om een stel overdrachtsformulieren die geschreven moeten worden door 3e klas mentoren die dezelfde leerlingen volgend jaar weer krijgen, maar voor het geval dat je voor de trein komen er toch overdracht plaats kan vinden, of zelf geschreven materiaal dat als een gek naar de drukker moet, omdat de kopieermachines de hoeveelheid kopieen niet aankunnen, het moet allemaal voordat je op vakantie gaat. Tot voor vorig jaar had onze school twee slotweken zonder lesactiviteiten, maar het bestuur heeft gekozen om één slotweek les te laten geven, om geen discussie te krijgen over de te halen 1040 uur les voor onderbouw leerlingen in het VO. Per saldo moeten dus veel meer van die afrondende taken ergens tussendoor worden gepland. “Tot ziens” aan het einde van het schooljaar heeft oor een leraar een totaal andere betekenis. Dan worden die 6 weken vakantie ineens hard nodig, want na al die inspanningen worden veel collega’s de eerste week ziek en zijn ze in ieder geval de laatste week ook bezig met de eerste voorbereidingen voor het nieuwe jaar. Dan blijven er nog 4 zuurverdiende weken over om genoeg energie op te doen voor volgend jaar. Wonder boven wonder is dat elk jaar weer genoeg.
Als ik Chris ’s ochtends naar de dagopvang breng, dan geef ik hem aan één van de aardige dames, zet zijn melkpoeder en andere spullen op de plek en bij het weggaan wordt het ritueel afscheid nemen ingezet. Chris is daar nog helemaal niet aan toe. Met grote ogen kijkt hij over schouder rond naar waar het meeste lawaai vandaan komt. Papa die weg gaat is niet in beeld. Dat is voor mijn gevoel niet zo goed, maar ik ben natuurlijk niet zo belangrijk in deze. Als ik de drama’s zie bij andere kinderen dan ben ik blij dat mijn baby met grote ogen rondkijkt. Daar staat ook tegenover dat als ik hem weer op kom halen er altijd een enorme lach op zijn gezicht ontstaat als hij mij ziet (dat geldt ook voor Martina natuurlijk). Dat is hartstikke leuk om te zien en in mijn fantasie zijn de brabbels die hij dan uitkraamt, het verhaal van de afgelopen dag. Dat moet je natuurlijk vertellen. Basis 1 is dat je alles eruit gooit, dan krijg je ook geen frustraties. Maar de afgelopen keer was ik helemaal verkocht bij de aanblik van Fenneke die “tot ziens!” zwaaide toen ze naar bed ging. Het kleine handje draaide wat onwennig en ongecontroleerd, maar ze was heel duidelijk bezig met afscheid nemen. Ik zelf ben slecht in afscheid nemen. Ik loop het liefst gewoon weg of kom op een laatste moment maar niet. Het werkt veel beter voor mij om gewoon door te gaan en emoties weg te laten ebben. Misschien kan ik Chris gebruiken om hieraan te gaan werken. We oefenen al veel om “daag” te zeggen en zijn handje omhoog te houden. Hij lacht, zoals hij bij alles lacht als het gaat om positieve aandacht. Ik hoop dat hij binnenkort zelf gaat zwaaien. Dan kan ik dat misschien ook…
