Na twee weken vakantie in een zonovergoten achtertuin kan ik niets anders zeggen dan dat ik genoten heb van de tijd die ik gespendeerd heb met mijn gezinnetje. Het jachtige bestaan dat ik elke keer maar weer opzoek in de hoop niets te missen, laat soms te weinig tijd over voor de belangrijke dingen in het leven. En sinds de geboorte van Chrisje is er duidelijk 1 belangrijk iets bijgekomen. Nou ja ‘belangrijk’… het is eigenlijk anders. Voor iets belangrijks moet je moeite doen, maar voor die hele leuke baby gaat dat eigenlijk vanzelf.Voor de vakantie, en natuurlijk direct er na ook weer, was het fusie-fusie-fusie dat de klok sloeg. Voor 1 juli moet de medezeggenschapsraad haar advies geven over de vorgenomen fusie die onze bestuurder wil en als voorzitter van die raad heb ik de eer en het enoegen dit proces mede vorm te mogen geven. Ik denk dat ik nog nooit zoveel heb geleerd in zo korte tijd. Als niet-doorgewinterde-procesbewaarder merk ik dat dit mij uitdaagt om het goede te gaan doen. En mijn verantwoordelijkheid is het vormgeven van de juiste informatiestroom naar de medezeggenschapsraad, zodat zij een mening kunnen vormen over deze fusie. Dat stuur je, kneed je, hou je tegen, versnel je, bespreek je, druk je door, probeer je, mail je, telefoneer je… de kern is helaas niet de inhoud, maar extra speciaal de communicatie eromheen. Als ik overmorgen weer naar school ga en het feestje weer begint zal ik die heerlijke glimlach van Chris steeds op de achterkant van mijn netvlies bewaren, want die maakt fusie-fusie-fusie niet alleen druk en veel, maar juist ook gekoppeld aan wat werkelijk belangrijk is: De toekomst.
Na de warme dagen en het wennen er aan (ik kan op dit moment ook niks anders bedenken dat het geweest was), is Chris weer een aardig vrolijke baby aan het worden. Het enige dat hem nog steeds enorm frustreert is dat hij nog steeds niet op zijn zij kan draaien. Vrolijk geklets komt uit de box, soms een beetje gepruttel en dan hoor je het. Er ontstaat een ondertoon van ontevredenheid, het geluidsniveau gaat omhoog en er komen harde roepen tussendoor. Als je dan gaat kijken zie je een klein mannetje dat zijn benen omgedraaid heeft, met zijn wang tegen de box aan drukt, een arm die al helemaal omgeslagen is en zijn andere arm die in de weg ligt. Ik ben geen babyfluisteraar, maar de vertaling van zijn geschreeuw zouden een marktkoopman de mond snoeren denk ik zo. Als je hem dan een beetje helpt op zijn buik is hij helemaal blij en trots. Hoofd fier opgeheven en ogen de wereld in kijkt hij dan of hij het zelf gedaan heeft. Na een minuutje laat hij zich weer op zijn zij zakken en duurt het weer een tijdje voordat hij het probeert.
Het wordt me wel een mannetje. Alert als hij is wil hij ook overal bij zijn. En dan kun je als ouders snel de fout maken ook daar altijd maar gevolg aan te geven. Wij kunnen dat niet altijd inpassen. Het liefst wil Chris overal mee naar toegenomen worden op de arm, of in zijn wipper erbij zitten. Laat je hem even alleen dat begint hij al snel even commentaar te geven. Grappig genoeg gaven we een week of twee geleden vaker en sneller toe aan die behoefte van hem. Het is tenslotte heel rot dat als je net koetsjiekoe gedaan hebt en weg wilt lopen er een dikke huil komt. Maar door wat vaker weg te lopen en te zeggen dat je wel weer terug komt, zijn de snikken even aanwezig en gaan daarna vaak over in gepruttel uit de box. Volgens de dames op de dagopvang is dit ook wel een beetje de fase daarvoor. Het besef van ‘alleen zijn’, of in Chris zijn geval beter gezegd ‘weten waar de anderen zijn’, hoort bij de ontwikkeling van het ‘zelf’. Maslow’s behoefte piramide heeft onderaan niet voor niets naast eten, poepen en gezondheid, veiligheid staan. Ik denk dat dit de fase is voor hem waarbij hij leert wat vertrouwen is, in zijn allerkleinste vorm. Dat is ook een vorm van omdraaien.
