Afgelopen zaterdag was er een feestje. Wij ernaartoe, Chris natuurlijk mee, en eigenlijk de eerste keer dat hij in een vrij groot gezelschap aanwezig was.
Ik moet eigenlijk nog iets ervoor vertellen: het kleine baby achtige van Chris van de afgelopen maanden is er steeds meer aan het afgaan. Op een bepaalde manier heeft hij door dat de omgeving niet alleen invloed op hem uitoefent, maar dat hij net zo goed onderdeel is van die omgeving. In eerste instantie gebeurt dat met zijn stem. Al heel snel had hij door dat als je begint te huilen er als vanzelf een moeder of vader verschijnt die in ieder geval gaat troosten en als je mazzel hebt wordt er nog een flesje ingepropt ook. Iets verder gaat het zoals hij de afgelopen tijd heeft gedaan, dat hij je probeert uit te dagen tot een gesprek. Ik kan aan hem zien dat hij ten eerste geniet van de aandacht en ten tweede het enorm leuk vindt om de andere te beïnvloeden. Dat met zijn stem heeft andere proporties aangenomen. Door allerlei probeersels die de ene keer lijken op een roep, de andere keer lijkt het net een hele harde huil en weer een andere keer lijkt het op een schreeuw, moeten wij weer opnieuw gaan leren wat de betekenis is van zijn uitspraken. Per saldo betekent dit dat als Chris huilt er zeker niet altijd sprake is van honger. Veel vaker betekent het verveling of het ergens niet mee eens zijn.
Ikzelf ben niet zo goed in grote gezelschappen. Ik kan me moeilijk focussen op heleboel mensen die mogelijk met mij aan het communiceren zijn. Chris kwam binnen in het gekakel en er was duidelijk aan hem te merken dat hij iets anders reageerde dan normaal. Met zijn grote ogen keek hij rond de vreemde omgeving in. Hij wist dat hij ergens anders was, de aanwezigheid van papa en mama was voor hem niet voldoende om er geen last van te hebben. Om heel eerlijk te zijn als hij niet echt vrolijk, en ook niet echt op te vrolijken. Normaal als je hem in zijn tenen knijpt, begint hij te lachen, soms zelfs te schateren. Nu kon ik knijpen tot ze blauw werden, een lachje kon er niet af. Maar ja een baby die niet lacht is voor velen een uitdaging. En laten eerlijk zijn: iedereen bedoelt het goed. Chris ging even bij de één zitten, dan even bij de ander, en zo probeerde iedereen zijn eigen trucje uit. Sommige dingen werkten even andere helemaal niet en eigenlijk liet Chris het allemaal een beetje over zich heen komen. Tot het moment dat hij het echt zat aan het worden was. Een klaaglijk gehuil begon was niet meer te stoppen. Natuurlijk hadden we wat melk meegenomen, maar ook dat hielp niets meer. Hij had een beetje te veel impulsen gekregen. Het mag misschien een tegenoverdracht zijn, maar dat is waar ik ook altijd zoveel last van heb. Te veel mensen die op een bepaalde manier aandacht vragen en waar ik dan continu van moet inschatten wat er van mij verwacht wordt. Dat is dodelijk vermoeiend. En dat was het voor Chris ook. Eenmaal thuis en na een beetje rust viel hij diep inslaap.
