Jaloezie is een van de moeilijkste emoties om mee om te gaan. Niets is vreselijker dan om te moeten gaan met het gevoel dat iemand anders voorgetrokken wordt. Of dat deze persoon iets mooiers heeft dan jij. Of dat iemand zonder dat hij het verdient meer kansen krijgt dan jij. Of dat een ander meer aandacht krijgt dan jij. Meer aandacht… Heel basaal is alles daarop terug te voeren natuurlijk. Ieder mens, kind of volwassenen, wil gezien worden en gewaardeerd. En bij het ontbreken van dat gevoel, gebeuren rare dingen.
Ik heb nooit geweten dat een jongetje van zes ook heel gemeen kan zijn. De aandachtstrijd tussen Mijke en Chris wordt op momenten in volle hevigheid gestreden. Het gaat er om wie wat mag zeggen, wie met mama of papa mag praten, wie een knuffel krijgt en wie dus niet, welk liedje gezongen moet gaan worden, wie dan mee mag doen, op welke plek je mag zitten om tv te kijken, wie de meeste plaats op de beer mag hebben, wie het eerste te drinken krijgt, welk beleg er op de boterham moet en die ander dat dus niet mag, welk tv poppetje opgeëist wordt door de een en dus niet door de ander opgeëist kan worden, wie het hardste mag schreeuwen, wie de volgende driftbui simuleert om zo de meeste aandacht krijgen. Ik kan je zeggen dat het niet saai is bij de familie Abbing. De constante dynamiek die er heerst om de aandacht, goed of slecht, op te eisen is dodelijk vermoeid. Als ouders moet je dan een goeie band hebben om er niet mede aan ten onder te gaan, want ik kan je vertellen dat het ook veel met mij en Martina doet.
Net zoals in de klas weet ik dat je maar 20% van het gedrag kan zien dat onderling uitgevoerd wordt. Tenslotte heb je ook een eigen leven als docent en moet daar ook activiteiten worden verricht. Eens de zoveel tijd kom ik weer eens een leerling tegen die dan spreek over hoe het dan ging in de klas. En de meest spectaculaire verhalen kwamen naar boven toe, vooral over dingen die ik niet gezien had. In het begin voelde ik me daar wat in tekortschieten en nam het waarvoor nog beter op te letten in de klas. Maar laten we eerlijk zijn, hoe goed ik ook oplet, er zal altijd buiten het gezichtsveld van alles gebeuren, dat is ook tenslotte de sport. Bij mijn kinderen is dat niet anders. Als ze naast elkaar staan in de een vindt dat de ander te veel in de richting van mama staat, wordt er een subtiel voetje uitgestoken die boven op de tenen van de andere belandt: Geschreeuw en gekrijs, en een onschuldig gezicht omdat hij niet weet waarom Mijke nu weer huilt. Of het al oude napraten, dat werkt ook altijd nog steeds. Maar dan net zo zachtjes, dat alleen zijn zus het goed kan horen. Chris permitteert zich om de ouder uit te hangen en opdrachten aan zijn zus te geven, die hij eigenlijk zelf moet doen. Dat zijn orders in de richting van: eet je bord leeg; ruim dat op; niet knoeien; dat mag jij niet. En natuurlijk klikken.
Nou is Mijke zeker geen lieverdje. Niet voor niets heeft hij de bijnaam ‘ kleine schreeuwlelijk’ gekregen van me, want als het gaat over het opeisen van aandacht is zij de koningin. Ze is nu tweeëneenhalf jaar oud en dat is de leeftijd om je eigen ruimte te gaan opeisen. De regelmatige driftbuien, meestal voortgekomen omdat ze haar zin niet heeft gekregen of nog subtieler, omdat de wereld een heel klein beetje anders eruitzag dan dat zij in haar hoofd had, domineren het tafereel als je niet oppast. Het is moeilijk uit te leggen aan een jongetje van zes jaar oud die evenveel aandacht wil als zijn zus dat een kindje van twee en half op een andere manier benaderd kan worden dan dat hij dat kan. Want helemaal terug naar de basis komt het weer op aandacht uit. Hij wil minimaal evenveel aandacht als zijn zus, maar het liefst een beetje meer.
Ik ben er blij mee dat hij dit jaar op school zo lekker gaat. De tegenstelling tussen de twee jaar groep een en twee waarin hij altijd tegen de werkjes aanzat te hikken en niet vooruit te branden was en de opstelling die hij dit jaar heeft omdat hij lekker aan het werk kan en de opdrachten die van hem gevraagd worden voor hem goed te doen zijn, is als het verschil tussen dag en nacht. Met veel plezier gaat hij naar school, vindt hij het fijn om in het zonnegroepje van de goed lezers te zitten en vertelt hij blij dat zelfs bij gym het lekker loopt. In het begin op een contract is er ook helemaal niets mis. Je kan hem erg goed bij hebben, zelfs als het lastig wordt of je in een lastige situatie zit is Chris prima te hanteren.
Er zal een moment zijn dat ik terugkijk op deze situatie en er hard om kan lachen. Maar vooralsnog zit ik er middenin en geniet ik van de stiltes die er zijn als er geen kinderen om me heen zitten te schreeuwen om aandacht. Ik hoop dat mijn kinderen elkaar aardig gaan vinden en fijn met elkaar kunnen spelen, zonder de competitie om aandacht. Dat is mijn kerst wens voor dit jaar.
